Noordzee virus: Duikers in Nood

Afgelopen maandag hadden een paar Northseadivers het plan om even te gaan duiken bij Den Oever. We hadden gehoord dat er bijzondere dingen te zien waren, dus we waren wel benieuwd. Het plan was om kwart over acht te verzamelen bij het KNRM gebouw. We waren allemaal ruim op tijd aanwezig, en we kwamen ook veel mannen van de KNRM tegen.

Nadat we het duikplan hadden gemaakt gingen we bij de boothelling te water en het duurde niet lang of ik kwam vast te zitten in een net die ik over het hoofd had gezien, maar gelukkig waren de mannen van de KNRM aanwezig en die bevrijden mij al gauw uit het net en werd veilig aan land gebracht. De oplettende lezer heeft het al begrepen, het was inderdaad een oefening. De mannen van de KNRM wilden wel eens weten hoe ze met duikers in nood moesten omgaan. Een paar weken terug hebben we uitleg gegeven hoe een duiker het beste gered kon worden en de problemen waar ze tegenaan lopen. Vandaag was het de bedoeling om verschillende scenario's te gaan oefenen. Als eerste was er een duiker in de problemen gekomen doordat hij in de netten verstrikt was geraakt. Doordat we ook verschillende duik configuraties mee hadden genomen konden ze ook met verschillende uitrustingen trainen. Als eerste was er op ondiep water een oefening en konden ze goed zien hoe de uitrustingen van de duikers werkten. Nadat ze dit een paar keer hadden geoefend gingen we naar de boot en ging er een buddypaar overboord en kwamen later weer boven en er was een duiker te snel naar de oppervlakte gekomen en die moest natuurlijk ook gered worden door de mannen en vrouwen van de KNRM, nu was de moeilijkheid dat ze deze duikers aan boord moesten krijgen.

Als eerste deden ze de duikuitrusting af en daarna werd de duiker via een net netjes aan boord gehesen  en werd de duiker aan de zuurstof gezet (kan nooit kwaad), en natuurlijk werd er advies ingewonnen bij radio medisch advies,Rescue Den Helder. Na deze oefening hadden we nog een verrassing in petto. De twee duikers gingen nu opnieuw te water en weer was er een duiker in nood en de andere duiker was in paniek! Zelfs dit kon deze bikkels niet van hun stuk brengen. Alleen hadden ze de handen nu wel vol aan deze twee duikers, maar ook dit klusje werd netjes geklaard. Dus nu weten we dat we met een gerust hart kunnen gaan duiken en wanneer het toch eens mis zou gaan dat de KNRM weet hoe ze met duikers om moeten gaan.

Na deze oefeningen mochten we ook even meevaren met hun reddingsboot, wat is dit een fantastisch schip. Terwijl we een kleine demonstratie kregen van de mogelijkheden van het schip wat gemiddeld toch wel een dertig keer per jaar uitrukt om mensen in nood te helpen, was er ook een helikopter(SAR) die onze kant op kwam. Deze helikopter zag ons varen en kwam even over ons heen gevlogen om ons te begroeten, kortom weer een geweldige avond. Nadat we de avond hadden geëvalueerd en de nodige vragen hadden beantwoord was het tijd om weer naar huis te gaan. Het was welles waar geen Noordzee!, maar ook hier kan ik van genieten.

Groetjes Richard

Pinksteren 2014.

Vrijdag 6 juni 2014, om 09.15 uur afgesproken op de haven, we zouden met twee boten naar Terschelling gaan, op elke boot 4 man. De Red Rover had Hugo, Leonard, Henk en Richard aan boord, de Mac.O had Coen, Peter, Bjorn en Rene aan boord. Nadat alles aan boord was en dat was weer een hele vracht gingen de touwen los om 10.00 uur en na de sluis richting de Texelstroom binnendoor naar Terschelling. Het was buitenom nog te hobbelig. Het was een mooie dag met veel zon, we toerden met een normale snelheid van zo’n 8 knopen naar het eiland.

Het was de planning om halverwege een wrakje te pakken, maar het water had een bruine kleur dus na overleg tussen de schippers werd er besloten om rond 15.30 uur de Boetak te pakken die net even buiten Terschelling ligt op het Wad.

Na de duik werden de flessen gevuld aan boord, dit jaar had ook de Mac.O de mogelijk om Nitrox te vullen. Peter had de cursus gevolgd en Leonard had hem thuis geholpen om het spul voor elkaar te krijgen. En dat ging prima.

Rond 18.15 liepen we de haven van Terschelling binnen, van te voren hadden we ons al aangemeld zodat we bij de Zeester en de Ursus konden liggen.

In de haven begon ik het eten op te warmen, iedereen had behoorlijk trek.

Op de Red Rover rammelde ook de maagjes maar daar ging het in de kombuis niet helemaal goed, Hugo had macaroni meegenomen, dat dacht hij, maar er stond nog iets achter de tekst macaroni (saus) dus toen had hij tweemaal saus, een thuis gemaakte en een uit het pak. Gauw ging er iemand naar de supermarkt om macaroni te halen zodat de maagjes nog gevuld konden worden. Na het eten nog wat drinken en kletsen om daarna naar clubavond van Ecuador te gaan. Daar was het gezellig en om half een gingen we weer naar de boten om te slapen. Nu had Bjorn een klaptentje meegenomen waar hij met Rene in zou slapen achter in de boot, dat paste precies. De volgende morgen gingen de touwen los om 07.00 uur want de Zeester ging vertrekken die ging naar de Kerwood. Wij konden een uurtje later vertrekken want onze afstand was een stuk korter. Wij zouden even kijken waar we naar buiten zouden gaan want het Thomas Smitgat was toch wel verandert volgens de kenners. Hugo had van Alfred (schipper TS7)een foto gehad van een stukje zeekaart waar hij erdoor moest. Ik zou het Thomas Smitgat proberen, dus Hugo ging Boomkensdiep rechtuit en ik voer een stukje door om door het Thomas Smitgat te gaan. Daar aangekomen pakte ik het lijntje op van een tijd geleden, maar het was zeker verandert wat een rotplek, een paar keer een meter diepgang op de dieptemeter. Buiten gekomen zette we koers naar de Stolzenfels, maar de golven werden steeds beroerder, hierna nog even aangekeken en na overleg met de Red Rover ben ik terug gegaan, de Red Rover ging door en hebben evengoed een goeie duik gemaakt. In de middag de Red Rover gebeld hoe het was daar, zij lagen weer in het Boomkensdiep op anker om de flessen te vullen en zouden ook de middagduik pakken. Dus toen maar weer besloten om ook die kant op te gaan. Nadat we een uur voor de kentering zaten zetten we weer koers naar een wrak. Maar toen we over de banken waren gevaren werd het alleen maar beroerder en nog erger dan in de morgen. Op een gegeven moment vond Hugo het welletjes en besloot om terug te gaan naar Terschelling. Nadat we een beetje opgefrist waren en onze boten op een gegeven moment naast de Ursus hadden gelegd zijn we gaan uit eten in de Heksenketel. Ik had een bordje nachos besteld en dat het gebracht werd zei de serveerster dat het bord erg heet was. Hugo die terug van het toilet kwam zag mijn bord en dacht die is voor mij, terwijl hij het oppakte riep ik, heet heet heet heeeeeet, maar daar kwam hij al gauw achter, met een blik van ……………. Zette hij het gauw terug en ging zijn vingers koelen, waarin ? 

Terug aan boord werd er hier en daar een blikje open getrokken en een flesje juttersbitter open gemaakt.

Normaal drink je dit uit kleine glaasjes maar die waren er niet, dus wijnglazen werden gebruikt. Om even na middernacht vond ik het welletjes, Hugo wilde ook al een paar maal naar de koffer maar Peter haalde hem elke keer over om er nog een te nemen. Ook de andere mannen gingen naar de kooi, alleen Leonard bleef nog even zitten. Een paar mannen gingen aan boord van de Ursus slapen, Nico Brinck had de sleutel gebracht. Rene zette de tent op het dek van de Ursus zodat hij de tentharingen kon vast spijkeren aan het dek. Camping de Ursus was geboren.

Rond een uur of vier werd ik wakker van de regen, was een behoorlijk buitje. Omgedraaid en weer slapen, maar toen ik even wakker was vond ik het wel vreemd dat er nog licht in mijn boot brandde. Zal wel. Ik dompelde al weer gauw in, maar even later schrok ik wakker want mijn slaapzak werd omhoog getrokken en ik hoorde, schipper wakker worden, we gaan varen het is bladstil buiten, Nachtduik. Heeee,heeeee,heeee, ze gingen te keer als beesten, de Red Rover had de motor al gestart en die van mij moest ook aan, maar ik had de sleutel eruit gehaald toen we voor de kant kwamen. Na een tien minuten gaven zij het op en ik gaf geen sjoegen. Ik had de wekker om 07.00 uur  gezet, dat vond Peter niet fijntjes, de nachtbraker, Het werd uiteindelijk 07.30uur. Hugo moest er ook uit, brrrr, dat was schrikken, met hele kleine ogen kwam hij aan dek. Het duurde even voor hij wist waar hij was, ik had de grootste lol, ik was een keer verstandig geweest, geen kater.

Om 08.30 uur verlieten we Terschelling om koers te zetten naar de UB 61, een onderzeeër. Daar zag het er goed uit, mooi donker water.  Het zicht was 10+ Hierna gingen we weer vullen voor de tweede duik, tijdens het vullen gingen we via Zee naar Texel om daar de tweede duik te maken.

Hier zouden we op de Rus gaan duiken, hier was het ook weer prachtig.

De bloei is er helemaal uit. De hele dag op zee met het mooiste weer wat je kan bedenken een vlakke Zee en prachtig weer en leuke mensen. Wat hebben we toch een leuk team.

Na het duiken werd er koers gezet naar de haven van Den Helder waar we rond 20.00 uur binnen liepen. De boten werden afgetankt en water weer aangevuld, ook ging de boender er overheen om al het zout eraf te spoelen en het moest geschrobd worden om de sporen van ijzer weg te poetsen.  Om 21.00 uur ging iedereen met een tevreden gevoel naar huis.

Coen van de Mac.O

Het Noordzeevirus, een heet Pinksterweekend

Het Pinksterweekend weekend stond al heel lang in mijn agenda rood omcirkeld. Omdat bij goed weer de wrakduikers een weekendje gaan duiken bij Terschelling en natuurlijk wilde deze gek er ook bij zijn. Wat is er mooier dan een heel weekend op de wrakken te mogen gaan duiken.

Ook leken de weergoden er zin in te hebben want de voorspellingen waren bladstil weer en dertig graden plus, kortom ideaal weer om te duiken. Je begrijpt we hadden er allemaal onwijs veel zin in. Alleen werd er halverwege de week toch wat meer wind voorspelt, voor de donderdag en vrijdag waardoor de golfhoogte ook net iets te gek werd om de Noordzee op te gaan. Dus werd er voor de vrijdag afgesproken om om kwart over negen te vertrekken en dan via het wad richting Terschelling te gaan. We waren allemaal ruim op tijd aanwezig ondanks dat we ook nog de brug tegen hadden. Wat kwamen de schepen toch diep in het water te liggen tijdens het laden voor die drie dagen.

Dus we gingen met de zwaar beladen schepen via het wad richting Terschelling. De trip ging voorspoedig en de planning werd om de eerste duik te gaan doen op de Boetak een sleepschip, dit schip ligt op steenworp afstand van Terschelling en vele Terschellinger duikers hebben daar hun eerste wrakduik op gemaakt. Het zicht op dit wrak was redelijk goed met een meter of twee dit beloofde nog wat voor de rest van het weekend. Na deze duik gingen we naar de haven van Terschelling en er was plaats voor ons naast de Zeester ook een groep fanatieke wrakduikers. We werden hartelijk door de mannen begroet, zij waren buiten om geweest en hadden een duik op de Noordzee gemaakt en vertelden dat er inderdaad nog een pittige golf stond (hun schip is veel groter en zwaarder). Het was ook de hoogste tijd om een hapje te eten. Wij zouden macaroni gaan eten, Hugo had al vers gemaakte saus in de pan mee en een doosje macaroni.....saus, Oeps dit was niet goed dus moest er uit de winkel nog macaroni gehaald worden. Op de Mac O hadden ze dit probleem niet dus die zaten al heerlijk te genieten, op de Red rover moesten we nog even geduld hebben. Deze mannen zaten ondertussen lekker in de barbecue lucht van de Zeester.

Nadat ook wij ook van onze macaroni zaten te genieten konden we ook mooi de verhalen uitwisselen. Rond een uur of tien half elf was het tijd om met z'n allen richting het clubhuis van duikteam Ecuador te gaan. Het werd hier natuurlijk gezellig druk en het feest duurde tot in de kleine uurtjes. Nu werd het ook tijd om de slaapplaatsen op te zoeken dit was voor mij en Henk op het buitendek in de buitenlucht, Hugo en Leonard hadden een plekje in de kajuit. De volgende dag wilde de Zeester om zeven uur vertrekken, wij hadden zelf acht uur in gedachten, maar moesten de mannen van de Zeester wel helpen omdat wij tegen hun schip aan zaten. Het voordeel was wel dat zij al een bakje koffie voor ons klaar hadden gezet. Dus konden wij nu ook met ons ontbijt beginnen. Het viel ons wel op dat er toch wel een stevige bries stond iets wat natuurlijk niet echt gunstig is. Nu was het acht uur en wij gingen ook onderweg Hugo zou Terschelling verlaten door een voor hem nieuwe route, omdat de route waar ze normaal doorheen gingen aan het dicht slippen was. Coen nam nog hun oude vertrouwde route. De nieuwe route was redelijk te doen met als ondiepste punt anderhalve meter  onder de kiel, Coen had het zwaarder met nog maar één meter onder de kiel. Onderweg naar het eerste wrak stond er toch wel een golfje, wij besloten door te varen en te gaan duiken, helaas vertrouwde Coen het toch niet helemaal en zochten zij de veilige haven weer op. Op de plek aangekomen even over het wrak heen om te kijken hoe het er bij lag, hij stak goed uit en we konden dus het anker gooien. Het wrak was de  Stolzenfels een Duits stoomschip. De duik was hier geweldig, we hadden bijna tien meter zicht en er was van alles te zien ook een heleboel jonge kabeljauw en steenbolkjes. Na een dik uur onderwater te zijn geweest kwamen we met dikke smile uit het water, en vertelden Hugo wat we allemaal hadden gezien. Hugo deed deze duik niet mee omdat hij zich opofferde voor onze veiligheid.

Na deze duik gingen we terug naar Terschelling waar we onder de kust onze flessen konden vullen. Hier werden we van alle kanten bespioneerd, ja we worden nog altijd in de gaten gehouden! Dit keer waren het gelukkig gewoon wat Zeehonden wat zijn die dieren toch nieuwsgierig. Nu kregen we ook een telefoontje van Coen hoe de situatie op zee was, wij zeiden dat het heel goed te doen was, dus hij zou onze kant weer op komen. Gelukkig de groep was weer compleet, om onze mede duikers niet teveel te plagen hebben we niet teveel over onze duik verteld. Toen we voor de tweede duik uitvoeren, leken de golven ietsjes hoger te zijn. Toen we over de bank waren was het niet ietsje maar bleek er een echt serieuze golf te staan. Soms tikte hij voor mijn gevoel de twee meter aan. Coen volgde ons ook trouw en wij zaten in de stuurhut te overleggen wat we zouden gaan doen, we wilden het nog eventjes proberen. Alleen werd het er niet beter op dus even het gas eraf om te kijken wat het schip zou gaan doen. Het was wel te doen alleen was er nu geen ruimte meer voor foutjes of verandering in het weer. Dus verstandig als we zijn hebben wij Coen gebeld met de mededeling dat wij terug zouden gaan, we hoorden ze op de andere kant luid lachen.... Deze keer draaiden we allebei om en zochten toch de veilige haven op. Deze haven bleek nu toch voller te zijn omdat ook de Redbad en de Wilhelmina gearriveerd waren. Dus mochten onze scheepjes naast de Ursus liggen. We wilden nu met z'n allen uit eten gaan. De keuze was de Heksenketel we hadden gelukkig gereserveerd. Het was er behoorlijk warm en dus bestelden we allemaal een koud glas bier toen de serveerster deze bracht zeiden de gentleman's als we zijn dat we de glazen wel door zouden geven, dit leek haar wel wat en wij gaven inderdaad netjes de glazen door maar Bjorn die de laatste was zette het glas ook weer netjes op het dienblad, het arme meisje wist niet wat ze eraan had.

Nadat ze ons tot de orde had geroepen was het tijd om even te toosten op een gezellig weekend. Hierna werd het eten besteld de soep van de dag was mosterdsoep en Rene had dit niet goed gehoord en dacht dat het mosselsoep was. Dus toen de soep gebracht was zocht hij druk in de soep naar de mosselen en vroeg of de anderen of zij wel mosselen in de soep hadden. Ondertussen kwam Hugo weer terug van de WC en zag bij Coen Nacho's staan en dat leek hem ook wel lekker en zou dat bord wel even mee nemen. De serveerster had ons wel gewaarschuwd dat het bord erg heet was, dat dit inderdaad het geval was zagen we aan Hugo die dit bord snel weer neer zette en zijn handen koelde in een glas.... Verder hebben we ons toch wel netjes gedragen en nadat onze magen waren gevuld was het tijd om de schepen weer op te zoeken. Hier werd de juttersbitter geopend en werd in de grote juttersbitterglazen (wijnglazen) geschonken. Omdat we het weer niet vertrouwden en sommigen van ons op het buitendek sliepen, belde Bjorn met Hille of wij ook in de Urus konden overnachten. Dit kon en mocht ook en Nico kwam ons de sleutel brengen zodat ook wij de nacht droog door konden brengen. Toen het luik open ging kwam de geur van diesel ons tegemoet dus eerst maar even laten luchten. Rene had er waarschijnlijk niet zoveel zin in en hij zette Bjorn's popup tentje netjes op de Ursus..... Nou de eersten gingen rond een uur of één naar bed en de laatsten hielden het Ietjes langer vol en die kregen dus ook het onweer en de bijbehorende bui mee.

De zondag was het weer zeer zonnig en bladstil het perfecte weer om de Noordzee op te gaan. Nadat we ons ontbijt hadden gehad ging het gas erop en we gingen richting een onderzeeër de ub 61 daar aangekomen even met de sonar er over en daarna het anker gegooid. Het water leek behoorlijk helder en we zagen hele scholen kwallen onder het schip langs zwemmen een mooi gezicht. Onder bij het wrak aangekomen  was het zicht ook goed we hadden tien meter plus ook hier was heel veel jonge vis op het wrak te zien, dus de flessen werden hier ook helemaal leeg gedoken. Dit was het laatste wrak wat we dit weekend bij Terschelling zouden beduiken. Tijdens het fles vullen voeren we door richting Texel waar het de bedoeling was om nog een duik te gaan doen op de rus een kraanschip wat op de kop ligt. Nadat we er weer een paar keer overheen waren gevaren het anker uitgegooid, helaas niet gekeken of we ook goed bleven liggen. Er stond nog een pittige stroom en dus we konden nog even genieten van een heerlijk zonnetje na een kleine drie kwartier was het tijd om te water te gaan. Onder bij het anker aangekomen geen wrak? Wel zagen we een klein spoor dus dat spoor volgen en jawel we zegen de eerste onderdelen van het wrak en nog een stuk verder te hebben gezwommen zagen we de romp van het schip het lag inderdaad op de kop en je kon op de bovenkant ( de bodem) een compleet anemonen veld zien wat een mooi gezicht. Verder kon je ook via de onderkant het schip in, hier waren grote kraanblokken en tandwielen en ander oud ijzer te vinden. Ook verscholen zich daar grote kabeljauwen zich in de verschillende ruimen. Ook deze duik ging weer veel te snel voorbij net als de rest van het weekend.

Dus weer naar de ankerlijn gezwommen en de route daar naar toe leek net een oude weg, dit was waarschijnlijk een pad waar de zwerfkeien langs werden gedrukt. Nu was het tijd om Den Helder weer binnen te varen en de schepen weer netjes bij te vullen de tanken waren al redelijk leeg. Daarna was het weer tijd om de haven binnen te varen en de schepen te lossen en schoon te maken. Ik heb ook weer een nieuwe spreuk gehoord: oud ijzer bakboord erin stuurboord eruit! Nou was het tijd om afscheid te nemen. Het was weer een bijzonder geslaagd weekend ik heb het pinksterweekend alweer opnieuw in mijn agenda omcirkeld. Hopelijk kunnen we binnenkort ook weer uitvaren, heb er nu alweer zin in. Het virus begint nu na dit verslagje de kop op te steken.....

Tot de volgende duik.

Groetjes Richard        

Noordzeevirus

Eindelijk weer een weekendje Noordzee

Op donderdag 15 mei begon bij mij de Noordzee te roepen, dus maar even op Windguru gekeken.

Hier stond voor het weekend bijna geen golven... Dus na even in de ogen hebben gewreven snel een Appje naar Coen gestuurd met het bericht van dat het er weer goed uitzag voor het weekend. Na een paar minuten ( het leek wel dagen te duren) kreeg ik het bericht zaterdag varen we uit... Yes Yes. De smile is niet meer van mijn gezicht te slaan, dit viel mijn mede duikers van DTH ook op toen ik bij onze vaste donderdagavond duik arriveerde. Bjorn had het direct in de gaten waarom er zo'n smile op mijn gezicht zat, ga je zaterdag met de Northseadivers mee? Hans die dit ook hoorde vroeg wanneer ze zouden gaan oefenen met de wrakkenreel zodat zij ook klaar waren om de Noordzee op te gaan. Bjorn's antwoord was, je kan nu rustig mee gaan het is nu een ideaal weekend om te gaan wrakduiken.

Nou we gingen nu ook duiken dus gingen de wrakkenreels en deco ballonnen mee. Na hier mee om te hebben gespeeld voelde Hans zich hier ook mee thuis en melde hij hem ook aan voor de Noordzeeduik. Ook Jos kreeg dit te horen en melde zich ook aan om mee te gaan. Dus kregen de Northseadivers een invasie van DTH-ers aan boord maar dit waren ze wel gewend. Het plan was om half zeven te vertrekken en dan de route ( de snelwegen van de vrachtschepen) over te steken. Onderweg kwamen we ook een groep bruinvissen in de verte tegen, helaas te ver voor mijn camera. We wilden gaan duiken op ss Nautilus een vrachtschip van 95mtr lang. Deze ligt op een diepte van 30mtr. We kwamen mooi op tijd aan en we konden dus met de sidescan sonar even het schip verkennen.

Na deze verkenning was het tijd om te gaan ankeren en de schippers kennende kwam deze weer perfect op het wrak te liggen. Nadat de buddy paren waren ingedeeld was het tijd om te pak te gaan om te gaan duiken. Bij het wrak aangekomen kon je duidelijk zien dat de bloei er nog niet helemaal uit het water was en we hadden daardoor een zicht van drie tot vier meter. Na hier lekker te hebben genoten van al het onderwaterleven was de duiktijd zo verstreken. Na deze duik werd er een plan gemaakt voor de tweede duik. Omdat het zicht bij de eilanden nog niet echt goed was werd er besloten om op de e47 te gaan duiken dit is een onderzeeër uit de eerste wereld oorlog van de Engelsen hier heb ik al een paar keer op gedoken en het blijft elke keer weer uniek om zo'n stukje geschiedenis te mogen bekijken en elke keer kom je weer nieuwe dingen tegen en beginnen de details ook steeds duidelijker te worden. Ja het zijn hier op de Noordzee niet zulke mooie wrakken zoals je ze op televisie ziet of  in de Middellandse zee.

Ook hier leek het zicht weer goed, het was nu alleen even geduld hebben tot de kentering. Toen we bij de onderzeeër aan waren gekomen hadden we ook direct te water gekund omdat we met de kentering mee voeren. Dit deden we natuurlijk niet omdat onze duiktijd dan te beperkt was. Dus nu we hadden zes uur de tijd om een hapje te eten, Coen zorgde voor verse soep. En daarna werden de flessen omgewisseld dan hoefde dat ook niet meer te gebeuren. Nou gingen de meesten een rustig hoekje aan boord zoeken voor een kort knippertje, ja het is natuurlijk zeer vermoeiend zo'n wrakduik.

Ook werden er weer mooie duikverhalen verteld, ik geniet daar elke keer weer van, wat is er naast de daadwerkelijke duik mooier dan over de duiken te praten, die zes uren waren ook zo weer voorbij en konden we ons klaarmaken voor de tweede duik dit wrak ligt op een diepte van 26mtr. Terwijl we langs de lijn verder naar beneden gingen werd het zicht toch wat slechter, maar de ruim twee meter was toch beter dan de duiken die we op zondag gingen maken, maar daarover straks meer. Terwijl we over het wrak heen gingen raakte de reel van Jos verwart dus die moest eerst even uit de knoop gehaald worden en terwijl we verder doken kwam Hans ons ook vergezellen.

Even later tikte hij mij op de schouder en wees naar beneden en daar zag ik een deel van mijn wrakkenreel liggen hij was uit elkaar gevallen omdat de borging eruit gegaan was? Nadat ik de rol los op de as had geschoven kon ik weer verder gaan duiken, dit was wat minder praktisch maar niet duiken is ook geen optie. Nadat de duiktijd er weer opzat gezamenlijk weer aan de opstijging begonnen op vijf meter onze veiligheidstop maken. Hier wilde Jos wel een foto hebben, ik liet hem mijn wrakkenreel zien en dat die goed beet gehouden moest worden. Dus Jos kreeg zijn foto niet. Na deze duik was het tijd om weer koers te zetten naar de haven ook was het plan om de tank weer bij te vullen voor de tocht van morgen. Bij de pomp aangekomen bleek deze niet te werken hij sloeg namelijk direct in storing. Op de steiger bij de pomp zat ook een meerkoet te broeden en vond het niet prettig dat wij daar afmeerde om te tanken. Dus we hebben dus met een lege tank de pomp weer verlaten dit tot tevredenheid van de meerkoet. We moesten nu wel een plan bedenken om de tank voor morgen vol te krijgen, gelukkig hadden Hugo en ik nog wel een jerrycan met brandstof klaar liggen dus daar konden we het misschien wel mee redden. Het plan voor de zondag was om half negen de haven te gaan verlaten. Bjorn zou die dag ook mee en had de flessen bij mij laten liggen zodat ik ze voor hem kon vullen. Hij zou mij en de flessen op zondag gaan halen. Helaas had Bjorn ook een feestje van het werk waardoor hij zich dreigde te verslapen waardoor we toch met ietsje meer haast naar Den Helder moesten gaan.... Nadat we aan boord waren gingen we direct varen, het weer was nog beter dan de zaterdag ik twijfelde op een gegeven moment dat Coen de juist sluis wel had genomen en vroeg hem of we misschien per ongeluk op het IJsselmeer waren beland. Het plan van de zondag was dat wij met de Mac.O op de SS Madrid zouden gaan duiken en de Red Rover op de Ninian Paton zou gaan liggen. We wilden via het Westgat gaan varen iets wat vorig jaar nog redelijk te doen was, alleen was er dit jaar toch zoveel veranderd dat we er helemaal omheen moesten varen, gelukkig was dit al een beetje ingecalculeerd en kwamen we toch ruim op tijd boven de wrakken aan. Het zicht leek hier wel een stuk slechter dan gisteren en voor de eerste duik wilde ik de camera dan ook niet meenemen. Ook nu hadden we weer wrakduikers mee die voor de eerste of tweede keer meegingen. Het plan was dat ik dus als laatste te water zou gaan om nadat de duikers weer boven waren het anker naar boven te schieten. 

Dus toen toen we te  water mochten bleek het zicht onderwater maximaal 1 mtr.  Toch nog redelijk te doen, maar ik schrok onderwater wel even ik telde maar één lijn plus de mijne en mijn buddy was er toch een te weinig? Of had ik iemand gemist dat die al reeds naar boven was gegaan? Nou onderwater kon ik er toch niks aan doen dus eerst het wrak maar even verkennen, als er iets mis was is Coen er toch om de boel in de gaten te houden. Coen had het anker weer precies bij de ketels neer gelegd, hier zou ik later nog genoeg van kunnen genieten. Na de boel te hebben bekeken wilde mijn buddy wel weer naar boven dus zou ik het andere touwtje volgen om te kijken hoe het daar ging maar die kwamen ook alweer onze kant op twee duikers één touwtje? Dus de vermiste duiker had zijn reeltje dus niet vast gemaakt ( laten we het op een vergissing houden). Nadat deze duikers ook omhoog gingen ging ik kijken of het ketting overal los lag dit was het geval en nadat de vijf minuten om waren dat de laatste duikers naar boven gingen schoot ik het anker naar boven althans dit was de bedoeling. Het leek ook wel even goed te gaan maar de reel stopte voor mijn gevoel veel te snel. Dus rustig via het wrakken reeltje omhoog kom ik halverwege het touw weer tegen dus het touwtje volgen en die zat mooi om de ketel gewikkeld tja dat kan gebeuren als je zo dicht bij de ketels zit dan kan de boot mooi om de ketels draaien tijdens de kentering. Dus deze ook weer los gemaakt en daar begon mijn wrakkenreeltje ook weer met afrollen zo kon ik mooi even om de ketels heen zwemmen. Nadat we het anker aan boord hadden gingen we kijken bij de Red Rover die op een paar meter van ons zat en werd er overlegd wat het plan voor vanmiddag was. Omdat het zicht op grotere diepte beter was werdt er besloten om de tweede duik op het graanschip te gaan doen dit schip lag op een meter of 23 dus was de verwachting dat het zicht daar iets beter zou zijn. Onderweg zagen we weer een school bruinvissen zwemmen. Toen we bij het wrak in de buurt kwamen werd de sidescan sonar aangezet en werd het wrak opgezocht. Dit wekte ook de belangstelling van een zeehond die vrolijk achter de red rover aan sprong net als een dolfijn . Zodra de Red Rover gas terug nam was de belangstelling van de zeehond redelijk gauw voorbij. De Red Rover zou voor anker gaan en de Mac. O zou dan aan de Red Rover vast liggen. Nu hadden we rustig tijd om van het mooie weer te genieten, nou ja genieten er was er een bij ons aan boord die kon niet plassen hoe graag hij het ook wilde. Zelfs niet toen wij het hem voordeden. Dit duurde tot halverwege de middag toen kwam er van het achterschip een zucht van verlichting en kwam er een met een big smile weer aan boord. Het zicht leek langs de ankerlijn ook een stuk beter wel een meter of vier. Dus dit beloofde weer een mooie duik te worden. Het was nu tijd om de duik te beginnen nadat we door Coen bij de ankerlijn van Hugo waren afgezet begonnen we vol goede moed de lijn te volgen naar beneden de camera was nu natuurlijk wel mee. Maar zodra we de tien meter waren gepasseerd, werd het zicht beduidend minder en op het wrak zelf hield het zicht met max 1 meter wel op. Toch konden we het wrak toch goed verkennen en na een drie kwartier op het wrak hebben gezeten was het tijd om weer langs de ankerlijn omhoog te gaan hier wacht ons een verrassing er stond nu op de vlakke Noordzee een golfje van een kleine vijftig centimeter. Nadat de laatste duiker de ballon omhoog had geschoten en weer veilig aan boord was gekomen was het tijd om weer naar de veilige haven te gaan. Het was weer een enorme geslaagde mooie dag met een enorme vlakke Noordzee met een golfje op het eind. En het Noordzee virus is weer een beetje tot rust gekomen. Hopelijk werkt het weer dit jaar ook weer mee, dat we nog een hoop mooie Noordzeeduik avonturen kunnen maken!

Groetjes,

Richard Kooistra