Het wrakduikvirus

Eindelijk na heel lang wachten smeken, vloeken, schelden, bidden enz. Was het 6 en 7 Juli zover we konden weer de Noordzee op. Het begon in maart tijdens de wrakduik avond toen Coen en Hugo van de Northseadivers ons uitnodigde om het Pinksterweekend met hun mee te gaan te wrakduiken. Helaas waren de weervoorspellingen van “de Piet Paulusma's” zo slecht dat dit weekend werd afgelast. Deze slechte voorspellingen duurde tot Juli. Die maandagavond belde Bjorn de wrakduikers op, Coen vaart komend weekend hoe dan ook uit, waarschijnlijk beide dagen.

Nou dit was geweldig nieuws, de volgende dag de hele dag fluitend en zingend en een big smile op het gezicht aan het werk gegaan.

Dinsdagavond nog even een proefduikje in Ruinerwold wezen doen. Hier kreeg ik bij het opstijgen last van het rechteroor.

Het zou toch niet waar wezen! Dit kan en mag toch niet gebeuren! Na deze duik Bjorn op de hoogte gebracht. Op woensdag rustig aan gedaan, maar toch bleef het oor gevoelig. Dus die avond weer contact met Bjorn, die vroeg Coen om advies. Coen vermoede dat het wel eens een oorontsteking kon zijn en dit was met zure oordruppels te verhelpen. Dus kreeg ik weer een beetje hoop dus na het werk snel naar de drogist voor die druppels, helaas dit kan alleen maar op dokters recept. Dit was een klap in het gezicht en de Noordzee leek verder weg dan ooit. Het was nu al vrijdag en morgen was het al zover, dus toch maar eens de dokter gebeld. Die moest eerst mijn gegevens opzoeken tja zo'n man moet je niet lastig vallen. Nou bij de dokter aangekomen bleek het een vrouwelijke arts te zijn. Ze begon, je komt hier niet vaak. Nou laat me je oor maar eens zien. Na een kort onderzoek zegt ze, het is geen ontsteking en het trommelvlies ziet er zeer goed uit. Dus mijn hoop steeg direct weer een beetje. Maar de buis van Eustachius is wel verstopt, dit kan waarschijnlijk met neusdruppels opgelost worden. Je moet dus even een paar dagen rustig aan doen. Boem dit was een rechtse directe en ging bijna direct out! Zij zag het direct en vroeg voorzichtig: of had je andere plannen? Ja eigenlijk wel ik wilde eigenlijk op de Noordzee gaan wrakduiken zei ik voorzichtig. Nou als ik je een advies mag geven zei de dokter, nou liever niet antwoordde ik gelijk. Oké je moet het zelf maar weten, het kan waarschijnlijk geen kwaad, maar het kan wel zeer pijnlijk worden!

Dit betekende voor mij natuurlijk groen licht, yes ik kan de Noordzee op. Ik ging met een hele grote grijns naar de drogist voor de neusdruppels. Bjorn belde later op en vertelt dat we half zes uit Den helder zouden vertrekken. Slik dit betekend dat we er om drie uur al uit moesten. Dus na het vroege ontbijt de auto vol laden en door naar Bjorn omdat we samen zouden gaan rijden. Hierna door naar Den Helder we waren nog maar net op de snelweg of Bjorn sliep alweer! We kwamen mooi op tijd in den Helder aan en waren er tegelijk met Coen in de haven. De Mac O kon nu volgeladen worden. En om twintig over vijf voeren we de sluis in. Na de sluis ging het gas erop  dit is de Mac O wel toevertrouwd. Het was heerlijk weer en we schoten ook behoorlijk op. Het plan was om te gaan duiken in de Noord.

Het eerste wrak was de Fortuna Dit wrak ligt op een diepte van ongeveer 25meter. Nadat we het anker uit hadden gegooid hadden we nog ruim drie kwartier voor de kentering. Tijdens dit wachten werd er nog lekker geouwehoerd, maar naarmate de tijd verstreek, begon de een na de ander zich voorzichtig om te kleden. We waren allemaal ruim op tijd klaar voor de duik. Het plan was dat Martijn en ik als eerste naar beneden zouden gaan om de hefballon en de reserve fles en gereedschap klaar te leggen. Daarna zouden Bjorn en Martijn (die dit van zijn vriendin cadeau heeft gekregen (de schat!)) het was zijn eerste Noordzee duik! Nadat we op het wrak waren aangekomen ging ik met de camera op jacht naar leuke plaatjes, die waren er ook genoeg! Maar toen ik op de aanknop duwde zweeg die …. camera in alle toonaarden. Gelukkig kan niemand je onderwater horen! Omdat de camera toch niks deed ging ik lekker genietend over het wrak duiken. 

Het zicht was zeer goed en zaten veel jonge kabeljauwen en andere vissen op. Nu was het de hoogste tijd om weer aan de opstijging te beginnen, de penalty van de deco had ik inmiddels al te pakken. Nu kwam ook de eerste test voor mij, werkte de otrivin wel of niet! Tijdens de opstijging merkte ik de oren wel maar het ging toch redelijk goed. Na deze duik werd er nagepraat en zagen we bruinvissen en een zeehond die ons nieuwsgierig van alle kanten observeerde. Ondertussen had Bjorn ook nog een verassing hij had een hangmat meegenomen. Deze nam het halve schip in beslag, maar dit mocht de pret niet drukken. De tijd vloog om en het werd  bijna tijd voor de tweede duik. Dit was een onderzeeër namelijk de E 47 . Op dit wrak werd dezelfde volgorde gehanteerd als tijdens de eerste duik. Ik had inmiddels de onderwatercamera weer aan de praat dus ging ik weer opzoek naar mooie onderwateropnames, helaas werkt ook nu de camera niet mee. Deze duik was wel wat korter dan de eerste duik, maar wat was het zicht goed en was er veel te zien. Vorig jaar had ik ook al eens op dit wrak gedoken, nu een jaar later bleek dat er toch heel veel was veranderd, ook lagen er nieuwe netten over het wrak. Na deze duik was het weer tijd om de haven op te zoeken.

Omdat Bjorn en ik ook morgen weer mee zouden gaan moesten we zien dat we de flessen nog konden vullen.

Het was inmiddels al na vijf uur. Dus zochten we een vulstation in Den Helder. Na deze gebeld te hebben zou die terug bellen of er nog gevuld kon worden. In de sluis kregen we een smsje dat zij de fles wel konden villen en dat we die zondag wel op konden gaan halen! Dus Bjorn belde de man op en vroeg of we de fles dan tussen 5 en half zes konden halen. De man schrok van het vroege tijdstip en wilde de flessen direct wel voor ons vullen. Dus in de haven aangekomen werd het schip weer snel gelost en schoongemaakt. Daarna werd Coen weer bedankt voor zijn gastvrijheid.

Dus Bjorn en ik gingen naar het vulstation waar ze al op ons stonden te wachten en werden de flessen netjes gevuld met Nitrox. Om twintig over zes waren de flessen gevuld en konden we weer naar huis rijden. Het plan was om Zondagmorgen om kwart voor 6 weer uit Den Helder te vertrekken. Deze keer zou de Red rover van Hugo ook uitvaren. Dus stonden we om half vier op. Vandaag zou Han met mij mee rijden. We kwamen weer ruim op tijd in Den Helder aan. Zelf de schippers waren er nog niet. Omdat het hek netjes voor ons open was gedaan begonnen we de spullen netjes naar beide schepen te brengen. Terwijl we de spullen naar de schepen brachten kwamen de schippers er ook al aan. Deze begonnen de motoren te starten, althans dat was de bedoeling. Alleen de motor van de Red rover bleef stil dit kwam omdat de zekering van de  wal stroom eruit lag. Dus werd de accu van de bus overgebracht naar de Red rover en startte de motor direct . Omdat ik zou vandaag met de Red rover van Hugo mee zou gaan kon ik nu opgelucht ademhalen. We hadden door dit kleine oponthoudt wel wat tijd verloren werden de plannen een veranderd. Wij zouden gaan duiken op de  Maasbrug, helaas toen we daar in de buurt kwamen bleek daar een vissersboot op te liggen. Nu werd het plan om op de Madrid te gaan duiken. Nadat we op de plaats waren aangekomen werd het anker uitgegooid en konden we bijna direct te water om te gaan duiken. Als eerste zouden Robert en Mark te water, gevolgd door Hans en mij en een half uur later zou Hugo te water gaan. Het zicht was hier goed maar toch iets minder dan gisteren. Maar wat blijft de Madrid een mooi wrak! Hugo had het anker zo mooi neer gelegd, dat we tijdens de opstijging langs de ketels naar boven gingen en konden we van 24 meter tot een meter of 6 aan de oppervlakte echt geweldig. Dat dit ook een keerzijde had bleek later toen het anker ophoog geschoten was bleef het touw om de ketels hangen waardoor Hugo nog een keer naar beneden moest. Dit was weer een prachtige duik.

De Mac O kwam ons ook weer opzoeken nadat zij ergens anders hadden gedoken en werd er overlegd waar de tweede duik zou plaats vinden dit werd een coaster waar de officiële naam nog niet van bekend was. Het wrak was ook vrij moeilijk te vinden. Nadat Hugo zei het anker los lagen we weer voor anker. Met de Mac O op een paar meter afstand hier konden we nog een paar uur genieten van de zon en werd er nog lekker nagenoten van de duik op de Madrid. Ja wrakduiken is zwaar! Naarmate de de kentering dichterbij kwam des te ongeduldiger werden de wrakduikers. Eindelijk konden de duikers hun duikvirus weer de vrijloop laten en konden de pakken weer aan. De mannen op de Mac O werden ook via onze ankerlijn naar beneden gelaten waarna Coen zijn schip achter de Red rover vast maakte dit bleek niet zo'n goede keus te zijn bleek later. Beneden zegen de duikers dat het anker lichtjes krabde. De coaster lag er onderwater nog redelijk maagdelijk bij. Al gauw zag ik een patrijspoortje liggen, maar tja een fotograaf heeft geen gereedschap mee. Dus zwom ik verder en zag ik mijn duikbuddy Han, dus hem van zijn bezigheden afgehaald en samen bekeken of we dat patrijspoortje konden redden. Nou deze trip nog niet! dus bewaren we dat voor de volgende keer. Na deze inspanning kwam ik bij de toiletruimte aan. Hier lagen nog een heleboel tegeltjes vond dat wel grappig en probeerde Han daar bij te halen, maar die wilde niet. Nu was het ook de hoogste tijd om weer op te stijgen. Na deze duik was het Noordzee virus weer een beetje onder controle. Het was nu ook weer tijd om de haven op te zoeken. Onderweg naar de haven kregen we het bericht dat de sluis tot nader order gestremd was. Gelukkig voor we in den Helder waren was dat probleem ook weer verholpen. Nadat we alles hadden uitgeladen en de schepen weer schoon waren werden de schipper weer bedankt en was het de hoogste tijd om weer naar huis te gaan.

Thuis aangekomen snel een hapje eten en de warme douche en lekker slapen. Hopelijk gaan we volgend weekend weer want het virus begint de kop weer op te steken!

Groetjes Richard.

Afgelopen week kreeg ik van mijn vriendin een dagje duiken op de Noordzee met Northseadivers cadeau. Ik had niet lang daarvoor mijn 60^ste duik gelogd en mocht nu mee met Coen, Bjorn, Richard en Martijn om op twee wrakken voor de noordwest kust van Texel te gaan duiken.

De kentering was vroeg op de 6^e van juli en dat betekende dat we op tijd in de haven van Den Helder moesten staan, 05:20 om precies te zijn. Omdat ik uit Wageningen moest komen stelde Coen voor om bij hem te overnachten. Zo gezegd zo gedaan en na een warm welkom en een avond vol mooie verhalen over duiken en reizen, gingen we de volgende ochtend op pad naar de haven van Den Helder. Het was helder weer en er stond maar een klein beetje wind. In de haven kwamen we al snel de andere duikers tegen en na het inladen van de boot van Coen, de Mac.O, zetten we rond 05:30 koers richting het Molengat.

Onze eerste duik was gepland op de Fortuna. Een schip uit WWII dat vlak langs de doorvaart ten noordwesten van Texel lag op ongeveer 24 meter diepte.  Rond 07:15 kwamen we aan op de plaats van bestemming. Via de sonar kon je heel mooi zien dat we over het wrak heenvoeren. Het anker werd uitgegooid en we hadden vervolgens nog even rustig de tijd om ons om te kleden en onze set klaar te maken. Ondertussen hielden we in de gaten wanneer de stroming rustiger werd. Vanaf de oppervlakte zagen de duikomstandigheden er goed uit: rustige deining, helder en donker water en hier en daar een klein plukje drijvende kelp. Coen legde mij uit hoe ik gebruik moest maken van de ankerlijn om naar beneden te komen en Bjorn vertelde mij wat een wrakrail was en hoe ik van dat stukje “goed gereedschap” gebruik kon maken.

Rond 08:00 uur, een kwartiertje nadat Richard en Martijn ons voor waren gegaan, ging ik vol verwachting achter de boot te water en volgde het ankertouw richting de bodem, spannend maar ook genieten zo’n eerste afdaling. Bjorn kwam achter mij aan. Er stond nog wat stroming en met behulp van mijn handen en goed ontluchten kon ik me rustig richting de bodem trekken. Hier en daar kwam ik een kwal tegen die zich door de stroming mee liet drijven en rond een meter of 18 begonnen de eerste contouren van het schip zich af te tekenen tegen de bodem. Het anker was door Coen perfect in het midden van het wrak geplaatst en nadat we onze rails aan het anker hadden bevestigd waren Bjorn en ik klaar om de Fortuna te gaan verkennen.

Het zicht beneden was +/-  10 meter en de temperatuur was rond de 14 garden Celsius.  Boffen dus voor een allereerste duik op de Noordzee. Al vrij snel kwamen we de nog rechtopstaande stoomketens van het schip tegen, vrijwel volledig begroeid met witte en oranje zeeanjelieren. Nadat we de stoomketels passeerden zetten we koers over de ribben van het schip richting het achtersteven. Onderweg kwamen we vele Noordzee krabben en een paar heremietkreeften tegen. Ook schuilde er een groepje steenbolken onder een brok overhangend metaal en lag een dikke kabeljauw te schuilen in een holte in de buurt van het achtersteven. Een prachtige wereld op 24 meter onder de zeespiegel en omdat het zo helder was hadden we niet eens onze lampen nodig om alles te bekijken. Na zo’n 25 minuten gedoken te hebben op het wrak was ik met mijn 12 liter fles op de helft van mijn luchtvoorraad en begaven we ons terug naar het anker. Daarvoor hoefden we alleen onze ankerlijn terug te volgen en weer op te winden. Na een rustige opstijging via de ankerlijn en een veiligheidsstop op 5 meter kwam ik weer boven waar Coen klaarstond om mij te helpen weer op de boot te komen.

Eenmaal boven was het snel de set af, het natpak uit en warme kleren aan. Vervolgens gingen de 6 uur wachttijd in. Iedereen zocht een comfortabele plek op de Mac. O, at wat en sukkelde weg. Na een tijdje rond te hebben gedobberd kwamen er wat bruinvissen langs, stak een zeehond nieuwsgierig zijn kop boven water en werden er ondertussen verhalen en grappen verteld. Coen kreeg het nog voorelkaar om een goed hete ragoutsoep te bereiden en al met al waren de 6 uren ronddobberen een gezellige bedoening.

Rond 13:00 uur was het zover en zetten we koers richting het wrak van de E-47, een Engelse onderzeeër uit WWI. De hele procedure begon weer van voor af aan en ook dit keer lag het anker prima op het midden van het wrak. Er stond wat meer stroming en het koste me iets meer moeite om beneden te komen, maar eenmaal op de bodem viel de stroming heel erg mee en was het zicht weer top. Ook dit wrak was volledig begroeid maar je kon de contouren van de onderzeeër prima herkennen. Bjorn liet mij een paar herkenbare onderdelen van het schip zien en ondertussen kwamen we weer het nodige aantal Noordzee krabben tegen, waaronder een paar hele grote. Na zo’n 20 minuten gedoken te hebben op het wrak keerden we terug naar het anker en werd de opstijging langs de ankerlijn weer ingezet.

PRACHTIG wat een mooie manier van duiken is dit. Coen, Bjorn, Richard en Martijn, hartstikke bedankt voor jullie geweldige gastvrijheid en de spannende, gezellige en ontzettend leuke dag op de Noordzee. Ik ben helemaal enthousiast geworden over deze manier van duiken.

Groeten,

Martijn

Met dank aan ……..

Zaterdagochtend 6 juli heel vroeg werd ik door Richard Kooistra opgehaald. Vandaag zouden we weer gaan wrakduiken met de Mac O. Door het klote weer van afgelopen tijd was dit slechts de 2^de keer dat we uit mochten varen. Het beloofde een mooie dag te gaan worden. Een goede voorweek gehad, bijna geen wind en dus een kabbelend zeetje. De heenreis heb ik weer niet mee gemaakt, al bij het verlaten van de straat was ik weer hopeloos verloren en lag te slapen, werd in Den Helder weer wakker, vlak voor de haven. Spulletjes uit de auto en de boot volladen met duik apparatuur en duikspullen. Ook Martijn Klijnstra van Duikteam Heerenveen was naar Den Helder afgereisd om vandaag mee te duiken. Tevens zou vandaag Martijn Felder zijn Noordzee vuurdoop krijgen. Voor Martijn F was het vandaag namelijk de eerste keer dat hij op de Noordzee ging duiken. Nadat alle spullen waren ingeladen werd er koers gezet richting sluis. Nadat de sluisdeuren werden geopend lag de zee voor ons en koersten we af op de Fortuna. Hier hadden we al eerder op gedoken dit jaar, maar met een zicht van 40 centimeter hadden we vandaag de herkansing. Hoe zou het zicht zijn en hoe zou het wrak erbij liggen.

Vandaag was toch weer even anders als anders. We hadden een nieuweling mee en werden de stappen tot het duiken allemaal weer benoemd. Nadat onze kapitein het wrak had gelokaliseerd werd de ideale vaarlijn tot het wrak bepaald, op het juiste moment het anker gooien en jazeker, we hadden prijs. Bovenop het wrak, lekker Coen. Altijd vertrouwd.

Nadat we de spulletjes hadden aangetrokken was de eer aan Richard om als eerste in het water te plonzen samen met Martijn K. Richard zou de ballon vastmaken,  een extra persluchtfles en uiteraard het gereedschap. Hierna was het de beurt aan Martijn F en mij om ook het zoute water tot ons te nemen. Al bij het opbouwen van de set van Martijn F zag dat hij erg rustig en geconcentreerd bezig was, en ook de afdaling zag ik dat hij rust en er vertrouwen in had. Voor mij dan ook wel weer een geruststelling. Het duiken ging uitermate goed. De wrakkenreel werd afgerold en deed zijn werk. Het zicht was uitstekend en al met al werd het een prachtige duik. De ketels zijn we rond gezwommen en we hebben de voorkant bedoken. Hierna gaf mijn buddy aan dat hij op 120 bar zat en hebben we ons door de reel weer naar de ankerketting laten brengen. Martijn F is toen samen met de andere 2 duikers omhoog gegaan en ik mocht nog even op diepte blijven.

Sinds vorig jaar ben ik overgestapt naar Nitrox en dat bevalt mij uitstekend. Effectieve duiktijd verlenging. Ik heb de achterkant nog gezien en hierna ben ik voorzichtig naar de ankerlijn toe gegaan.

Nadat alles goed gepositioneerd was (flessen en gereedschap) heb ik lucht in de ballon gedaan en deze ging naar de oppervlakte. Via de lijntje van de reel welke aan het anker was verbonden ben ik op mijn gemak naar de oppervlakte gegaan en konden we deze duik weer afvinken als geslaagd.

En dan is het tijd voor ontspanning.

Coen dook de kajuit in, evenals Martijn F. Beide in diepe slaap. Richard en Martijn op de voorkant op wacht, we lagen namelijk op de stroom parallel aan de vaarroute. En Sloos lag in zijn hangmat op het achterdek. Erg vervelend. Heerlijk luieren en dutten op je vrije dag. Prachtig mooi, hier doen we het voor. Na een tijdje weer wakker geworden en even gekeken naar richard die nog steeds trouw op wacht zat. Toch nog even de motor gestart om een groot bevoorradingsschip iets meer ruimte te geven bij het passeren.Hierna werd een soepje klaargemaakt en maakten we ons weer klaar voor de volgende duik. Deze keer was de E47 aan de beurt. Een Engelse onderzeeër welke op de gronden van Texel zijn definitieve bestemming kreeg. Een leuk wrak welke een beetje te penetreren was. Martijn F genoot ook weer van deze duik en met weer goed zicht kan hij terug kijken op 2 hele mooie duiken. Dat maken we wel eens anders mee.

Ook deze keer mocht ik losmaken van het wrak, blijft leuk werk.

Aan boord gekomen hebben we de spulletjes afgedaan en opgeruimd. De motor werd gestart en de Mac O voer ons weer richting Den Helder. Onderweg uiteraard nog een biertje gedronken.

 Het was een top dag.  Jongens bedankt.

Björn Sloos

Eindelijk!!

Zondag 7 juli was het dan eindelijk weer eens mogelijk om op te stappen bij de Mac O. Na een mislukte poging rond Pinksteren waren de weergoden ons goed gezind. Om vier uur, midden in de nacht ging de wekker. Met frisse tegenzin opgestaan, koffie gezet en broodjes klaargemaakt. Alle spullen lagen al klaar in de gang, en om half vijf verscheen Richard. Alles ingeladen en op naar Den Helder! Onderweg begon het steeds lichter te worden, de eerste foto kon dan ook al voor 5 uur op facebook geplaatst worden.

Aangekomen in Den Helder konden we meteen beginnen met uitladen en inschepen. Met een serie dubbel 12’s en dubbel 7’s en de nodige uitrusting en gereedschapsets.

Alles aan boord, trossen los. Na het passeren van de sluis een plan gemaakt, vanwege het tij en onze timing zou de Red Rover de Maasburg pakken, dit werd de Madrid. Wij zouden iets verder en de Victory gaan beduiken.

De zee was mooi vlak en de stemming werd na de koffie alsmaar beter. Aangekomen boven het wrak was het anker snel overboord en konden we ons klaar maken voor de duik. Ik zou de hefballon voor de dreg mee naar beneden nemen, Jeroen zou het gereedschap langs de lijn duwen en Bjorn vormde de achterhoede.

Aangekomen op 24 meter na een worsteling tegen de stroom in met een vrij grote wapperende hefballon de boel vastgeknoopt. Op diepte was het mede dankzij een stel zandhoppers wat donker. Tijd voor een lichtje, alles wat er gebeurde, geen licht, Kut, lamp stuk! Onder water de boel stijf gevloekt en na een kort overleg met Bjorn besloten de terugweg te aanvaarden. Boven was alle stoom afgeblazen en ben ik weer aan boord geklommen. Een kleine 40 minuten later gevolgd door Jeroen en Bjorn, die een leuke duik hadden…

Na het uitwisselen van ervaringen en evalueren van de verschillende vaardigheden en technieken en een aantal tips voeren we richting een onbekende coaster.

De reis was bijzonder ontspannen, zo ontspannen dat er zelfs een hangmat aan dek verscheen. Bjorn beleefde enkele rustige momenten in de hangmat, maar toen werd het iedereen toch te gek, een persoon languit luierend en 4 man daarom heen staand of hangend was toch niet ideaal. Na de nodige opmerkingen, schimpscheuten en ander verbaal geweld werd de hangmat opgerold en weggeborgen.

Rond half 3 konden we ons klaar gaan maken voor de tweede duik. Coen voer ons prachtig voor de ankerlijn van de Red Rover en met een vrolijk sprongetje lagen we weer te water.

Ik dit keer met een lampje, met veel dank aan Bjorn. Dit keer nog meer zicht, nog meer te zien en maar zo weinig lucht….

Na een kort toertje besloten we op het wrak rechtsom door te gaan en na her en der wat priegelen en poken vond ik de wc. De bodem mooi bezaaid met tegeltjes, ooit wit, nu mooi gemarmerd door de metalen in de buurt. Na een korte poging om de pot van z’n plek te rukken werd er aan mijn vin getrokken. Richard had iets ontdekt en gebaarde dat ik maar eens mee moest komen kijken. Aangekomen bij het object bleek er een mooi patrijspoortje gescoord te kunnen worden. Jammer voor ons zat het patrijspoortje nog vast in een lap van 3 vierkante meter staal, net teveel om comfortabel mee te nemen. Die staat dus op het verlanglijstje voor de volgende keer dat we in de buurt zijn.

Ik zwom terug en ging vrolijk verder met m’n eigen projectje of er werd alweer druk geseind, ook Richard had de wc pot gevonden en geknuffeld. Na een kort blik op de pols bleek de tijd en de lucht niet te hebben stilgestaan en werd de opstijging gestart.

Weer aan boord met een grijns van oor tot oor duurde het maar even of ook Jeroen was boven. Snel omkleden en tijd voor het eerste biertje! Heerlijk!

Nadat de Red Rover losgegooid was hebben we Bjorn opgepikt en zijn we onderweg gegaan naar de haven. De wind begon wat aan te trekken en de golven werden iets groter en het zog leek op dat van een dronken schipper, continu golven dwars van achter dan word je wel lekker weggezet.

Eenmaal in de haven de boel gelost en schoongemaakt. Tijd voor tot ziens en de volgende keer! In de auto de dag nog eens de revue laten passeren, ondanks een defecte lamp toch een fantastische dag gehad! Uitstekende sfeer, leuke mensen, veel humor en een stralend mooi weertje. Aan boord ontbreekt het je aan niets en de adviezen zijn gratis!

Snel maar weer een keertje mee, we duimen voor dit soort weer!

Han Verhallen (DTH)