Met 5 man zouden we naar de E 36 gaan die Hans Eelman gevonden zou hebben. Vrijdagmiddag al wezen sonarren en aan die beelden te zien was het zeer twijfelachtig of het wel een onderzeeër zou zijn. Het wrak lag veel te veel verspreid voor een onderzeeër, het lag wel over een gebied van dik 200 meter en dat is normaal gesproken niet mogelijk bij zo’n wrak. Dus werd er besloten om zaterdag een onderzoek te gaan doen op de (E36).

Afgesproken werd om 11.00 uur uit de haven te vertrekken.

Iedereen was op tijd, dus varen maar. Ik was vandaag opstapper bij coen, omdat de groep niet te groot was en wel op één boot kon. Eenmaal de haven uit stond er toch wel een goeie wind, Oost 5 en zou volgens de verkeerscentrale aan gaan trekken naar 6 Bft.

Eenmaal op de plek aangekomen werd er toch getwijfeld door Coen of het wel verstandig was om te gaan duiken, aangezien de wind zou aantrekken. Na beraad toch besloten om dan maar een korte duik te maken.

Dus de camera’s werden klaar gemaakt en met zijn vieren te water om te kijken of het wel een onderzeeër zou zijn. Beneden aangekomen (wel 7 meter diep) was het zicht goed, ongeveer 4 meter, en het was meteen duidelijk dat dit geen onderzeeër was. Het anker lag meteen bij een schroefastunnel wat door Eelman voor een onderzeeër werd aangezien, verder nog stalen wanden met ook veel houten blokken voor de touwen van het zeil, reserve schroef(van staal), dus dit was onmogelijk een onderzeeër, wat we aan de hand van de beelden al verwacht hadden.

We zijn maar een halfuurtje onder geweest maar het was duidelijk dat het om een koopvaardijschip moest gaan.

Maar welke? Nou dat hopen we ooit nog een keer te ontdekken.

Hugo Raven, van de Red Rover

Noordzeevirus 6 expeditie Northseadivers,

Twee leden van de Northseadivers waren door Martin Bakker uitgenodigd om een weekje met zijn schip de dolfijn te gaan duiken.  Nou dat wilden we natuurlijk wel, behept dat we zijn met het Noordzeevirus.  Het plan was om 24 augustus in te schepen 's avonds in de haven van Maassluis. Dit was makkelijk te vinden en de rit hiernaar toe ging voorspoedig op een paar kleine op onthoudjes na. In de haven aangekomen zagen we de Dolfijn al liggen aan de andere kant van de haven.  Dus nog een  stukje door Maasluis heen en we konden inschepen.  Hier werden we hartelijk begroet door Martin en onze mededuikers.

Hier werd de zwaar afgeladen soeb (auto) uit zijn leiden verlost.  Wat past er een spul in zo'n kleine auto. Bjorn had namelijk alles dubbel soms zelfs driedubbel meegenomen want stel je eens voor dat je een duik moet missen. Nadat alles aan boord was geladen lag de dolfijn mooi stevig in het water. Nu konden we gezellig met een hapje en een drankje de dag afsluiten. Tevens werd de planning van de volgende dag doorgenomen. Het plan was om de volgende dag om half zes te vertrekken.  Martin zou dan gaan varen en wij konden dan nog een paar uurtjes slapen want het plan was, om rond de klok van tien de eerste duik te gaan doen.  Zodra de dolfijn op de Noordzee was stonden Bjorn en Richard al naast Martin en Susan. Tja het is vreselijk om behept te zijn met dat Noordzeevirus. Tijdens het varen kregen we uitleg hoe we de bijboot te water moesten laten en hoe alles werkte, dit was maar goed ook bleek later op de dag.  Ook werd er uitgelegd hoe de boot op het wrak moest worden gelegd. Dit wordt op de volgende manier gedaan eerst wordt de shotlijn uitgelegd in het gangboord daarna wordt het anker op een punt in de lijn vast gemaakt. De rest van lijn en ketting wordt dan in een lus bij het anker gebonden. Dit wordt dan op het teken van de schipper overboord gegooid.  Wanneer het anker op het wrak ligt worden er twee offerduikers overboord gegooid en die moeten dan het in de lus gebonden lijn losmaken (tirerape losmaken)en daarna het ketting aan het wrak bevestigen, daarna het anker lostrekken van het touw, wanneer dat gebeurt is krijgen ze boven door middel van een slinger in het touw een seintje, de ketting ligt vast waarna de boot de boeien oppakt en de shotlijn aan de boot vast legt en de rest ook hun duiken kunnen maken.

Tja wij als Northseadivers werden opgeofferd om de shotlijn vast te maken, tijdens de eerste duik geassisteerd door John zodat hij ook kon zien hoe het ging. Het was een mooi wrak met een zicht van  10 meter en een diepte van 34.4mtr. Dit was een nieuwe diepte voor mij, hier werden leuke souvenirs gevonden. Bovendien zagen we veel kabeljauw en steenbolken.  Natuurlijk is op deze diepte de bodemtijd ook snel versteken en hadden we al gauw penalty time (decotijd) te pakken. Na deze uitgezeten te hebben, was het tijd om uit het water te gaan hier stond Martin al klaar om de vinnen van ons uit te doen.  Nadat we aan boord waren sprong Martin voor zijn duik te water en mochten wij de wacht houden en spoedig kwamen er een hele serie duikers en duiksters in de file voor de trap wij verlosten ze netjes van de vinnen.  Als laatste kwam Martin naar boven nu was het tijd voor het spelletje touwtrekken en konden we met z'n allen de shotlijn naar boven trekken.  Dit was toch nog een redelijk zwaar werkje voor zo'n expeditie trip.  Nadat de trap ook weer op zijn plek lag was het tijd om te verkassen naar de Köningin Luisse dit wrak ligt op een diepte van een 45 meter.  Dus onderweg daar naar toe werden de flessen gevuld met het ideale Nitrox mengsel.  Ja we weten het, de tabellen in de boeken gaan tot maximaal 30 meter, gelukkig kunnen de duikcomputers het wel aan.  We konden hier rond 16.45 te water gaan, nadat de lijn weer was klaargelegd konden wij ons klaar maken voor de duik,  deze keer moesten de deco flessen ook mee, dus voor de tweede keer tijdens deze trip ging er een nieuwe diepte record voor deze wrakduiker eraan.  Dus zodra de lijn weer in het water gegooid was konden de Northseadivers zich weer opofferen om de lijn vast te maken ( erg leuk om te doen), je bent bovendien ook als eerste op het wrak,  we hadden een mooi plaatsje gevonden op 41meter.  Nu het anker los maken van de lijn en verplaatsen naar het ketting dit viel nog niet mee omdat deze helemaal in vislijnen verstrikt was geraakt. Toen we die eindelijk bij de ketting hadden gebracht begon mijn computer al te piepen dat ik nu al serieus penalty time aan het opbouwen was, maar toch nog even over het wrak heen gekeken, nog een leuke bronzen bocht gezien, deze heeft Bjorn netjes aan de ankerlijn vast gemaakt, nu konden we weer tevreden naar boven toe. Maar omdat mijn zoop geen gaswissel aan kan kreeg ik een penalty van 27 minuten aan de broek terwijl de praktijk met de stage met 50% Nitrox toch een paar minuten korter was geweest.  Na deze slaapverwekkende wachttijden was Bjorn stil tijdens het wachten, terwijl hij normaal praatjes heeft voor tien.

Nou ja, nu waren we tenminste uitgerust voor de actie die we zagen toen we boven kwamen. Er waren twee duikers losgeraakt en we zagen de bijboot al diep in het water uitvaren, met Marijke en Peter als reddende engels voor de twee onfortuinlijke duikers.  Martin had tijdens de afdaling al gezien dat er geen wrakkenreel aan de shot was bevestigd dus nadat hij de boel had verkent en niks had gevonden gooide hij het ketting los en hoopte dat dat voldoende was om de shot weer naar boven te halen. Nadat Martin naar boven was gegaan met de gebruikelijke stops waren de duikers  inmiddels aan boord van het diepliggende bijbootje.  Ze waren alweer onderweg naar de Dolfijn. De golven waren ook al bijna een meter hoog dus was het niet makkelijk om de beide schepen rustig naast elkaar vast te leggen, maar desondanks deed Marijke het  uitstekend.  Nu konden we ook zien waarom deze boot zo diep lag er zat een compleet zwembad in. Dit kwam omdat de stop niet in de boot was gemonteerd. Nu was het zaak om alles weer uit de boot te krijgen dit ging met de nodige moeite omdat de boten niet stillagen op de golven.  Nadat boot weer veilig op het dek lag was het tijd om weer naar de shotlijn te varen en deze op te pikken. Dit viel nog niet mee we kregen er geen beweging in dus waarschijnlijk lag deze nog ergens vast op het wrak. Na een kort overleg werd er besloten om de lijn te laten liggen en maandag weer op dit wrak te gaan duiken en de lijn dan tevens los te maken. Het was nu ook de hoogste tijd om de veilige haven op te zoeken, dit was in Engeland namelijk het plaatsje Lowersoft, van het wrak naar de haven was nog een stevig stukje varen en we kwamen er pas om half twaalf aan, nadat de boot veilig was afgemeerd was het tijd voor een drankje en werd deze fantastische dag nog even doorgenomen.  Ook kwamen er andere geweldige duikverhalen naar boven en het was beregezellig aan boord.  Nu was het ook tijd om de planning van maandag door te nemen het plan was om half elf te vertrekken naar de Köningin Luisse om de shotlijn los te maken en het wrak verder te onderzoeken.  Maandagmorgen was het heerlijk weer en de zon scheen, en na het ontbijt gingen we vol goede moed op weg.

Dit ondanks dat de voorspellingen van de golven te hoog waren. Nadat we de haven uit waren vielen de golven niet tegen... ze waren gewoon te hoog.  Dus werd het schip netjes omgedraaid en gingen we terug naar de veilige haven, het was echt schitterend weer alleen buitengaats waaide het te hard windkracht 5. Dus zaten we gezellig met z'n allen op de boot te kletsen en genieten van de zon.  Die middag is een groepje benzine gaan halen voor de bijboot, daarna nog even door het winkelcentrum heen gelopen. Wat reden daar veel piraten! Ze reden daar allemaal links, de piraten!  Voor het avondeten stond er in de planning om met z'n allen uit eten te gaan dus moest er even geld gewisseld worden, hierna ging de wandel... oh nee duikclub naar een restaurant hier werd een lekker maal gereserveerd daarna gingen we tevreden en met volle magen terug naar de boot,  hier werd nog nagepraat en een hernieuwde wrakduik planning gemaakt.

Als eerste stond de ss Scotia in de planning als tweede de Köningin Luise zodat we de lijn er ook weer af konden halen.

De volgende dag konden we inderdaad afscheid nemen van de veilige haven en weer lekker de Noordzee op. Op weg naar de ss Scotia hier werden de duikers via een losse shotlijn naar beneden gelaten, Bjorn, John en ik mochten deze keer als laatste te water omdat wij de shotlijn omhoog moesten schieten omdat dit een duik met vrije opstijging was. Terwijl wij wachten tot iedereen te water was kwamen de eerste decoballonnen al omhoog, dit is geen goed teken dacht ik nog. Eindelijk konden we te water en na een meter of 10 werd het wel heel erg mistig en we hadden nog minder dan een halve meter zicht. nadat we de hefballon met de shotlijn naar boven hadden geschoten, we waren John hier ook al kwijt geraakt. Wij besloten  toch maar even te gaan kijken naar het wrak, we kwamen bij een scheepswant uit en zodra we daar overheen waren gingen we afdalen en kwamen we op een dek? en opeens zakte Bjorn verder weg door een gat in het dek? Nu besloten wij, verstandige duikers die we zijn, om deze duik toch maar te beëindigen. Op 8 meter zijn we blijven hangen en hebben we om de beurt de decoballon omhoog geschoten, ik was blij dat we deze oefening vrij regelmatig oefenen, dit was toch wel weer een leuke ervaring.

Toen we boven waren zagen we de dolfijn als een klein stipje aan de Horizon dit was wel een apart gezicht dan is zo'n zee wel heel erg groot. Na lekker te hebben gedobberd met een heerlijk zonnetje werden ook wij weer opgehaald door de Dolfijn. We mochten dus nog steeds meevaren.

Nu werd er onder het varen de flessen opnieuw gevuld voor de volgende duik en werden er lekkere tosti's geserveerd. Wat is het leven van een Noordzeeduiker toch vreselijk zwaar.  Het was een heerlijk zonnige dag en er werd buiten genoten van de zon.

Ondertussen had Bjorn ook al beslag gelegd op besturing van de Dolfijn. We kwamen weer ruim op tijd aan op het wrak en de boeien lagen nog steeds op het wrak deze waren als eerste ontdekt door het rode team (Marijke en Peter). Dit was een grap die in de stuurhut was gemaakt omdat deze twee al vrij snel op de uitkijk stonden. Omdat de shotlijn nog precies op het wrak lag waren we er ook zeker van dat hij hier op vast zat. Dus nu was het zaak dat er een actie ondernomen werd om de shot opnieuw goed vast te maken en de rest uit de knoop te halen. Tja daar waren Bjorn en Richard voor uitgezocht.  Nu moesten we ook nog een seintje kunnen geven wanneer de rest met hun duik konden gaan beginnen, dit werd door een gele hefballon de lucht in te laten schieten gedaan. Zodra we beneden kwamen zagen we het touw om het wrak en de vislijnen heen geknoopt en het koste een hoop bloed, zweet en tranen om dit weer uit de knoop te halen. toen dit klaar was kon eindelijk de ballon de lucht in en konden de andere wrakduikers het wrak bekijken en hun souvenirtjes uitzoeken. Voor Bjorn en mij was het tijd om weer een opstijging te maken met de verplichte stops, wat was dit toch weer een fijne duik.  Nadat de andere duikers weer omhoog kwamen was het tijd voor een lekker bord nasi  bij een mooie zonsondergang. Wat was dit weer een schitterende dag, maar, dit was nog niet het einde van de dag, we zouden vannacht namelijk op zee blijven liggen, dus moest er een indeling van de wacht worden gemaakt. Bjorn en Ik wilden gezamenlijk de eerste wacht wel doen deze liep van twaalf tot twee en zo werd ook de rest verdeeld, dit was ook weer een unieke ervaring die we hopelijk de laatste dagen steeds uit kunnen voeren, dit zou betekenen dat het prachtig rustig weer was, de volgende ochtend konden we ons allemaal klaar maken voor een ontspannen duik op de Köningin Luisse, hier raakte ik mijn camera kwijt met de opnames van al die wrakduiken dus wie een camera ziet drijven op de Noordzee.....

Voor we deze de duik konden maken moesten we eerst er nog een stukje naar toe varen omdat we op het zand voor anker lagen. nieuwsgierige jongens die we zijn wilden we ook wel eens kijken hoe de motor gestart werd, wat een prachtig ritueel. ook het anker ophalen was weer schitterend.

Ook de souvenirs van het wrak waren heel mooi maar een zekere Bjorn had de kracht van zijn zelfgemaakte hefballon overschat. Dus moesten ze die vanavond nog maar even ophalen. Tussen de middag waren er lekkere knakworstjes, dus de magen waren weer goed gevuld. Eind van de middag konden we weer de Köningin Luisse bekijken. Het was nu ook de bedoeling om de Souvenirtjes die daar lagen opnieuw aan de ankerlijn vast te maken, dit was weer een klusje voor Bjorn en Richard. Dit was vrij snel geklaard en konden we nog heerlijk op het wrak kijken, het blijft toch een fantastisch gezicht zo'n stilleven op de bodem van de zee. Ook het verhaal achter zo'n wrak maakt het mooi om te zien, en wat er na zoveel jaar onderwater nog van over is van zo'n stuk geschiedenis. Na deze duik was het wachten tot Martin klaar was met zijn duik en de hefballonnen met de souvenirtjes naar boven stuurde. Nadat deze boven kwam drijven zwom Bjorn naar de ballon met een lijn zodat we deze naar de Dolfijn konden konden brengen en met de lier naar boven konden halen. Hierna konden we met z'n allen alle spullen bewonderen. Hierna zaten we met z'n allen lekker buiten te genieten van heerlijke wraps. Nu werden de plannen voor morgen ook weer doorgenomen. Het plan was dat de liefhebbers nog een duik op de köningin Luisse konden doen, maar dan moesten ze wel rond zeven uur te water. Dit was wel erg vroeg omdat we ook weer wacht moesten lopen. Er waren dan ook slechts vier van die gekken die het niet konden laten! Daarna was het plan om naar het onbekende wrak te gaan, het eigenlijke hoofd doel van de trip. Het doel was om te proberen te achterhalen wat de naam van het wrak is en wat het verhaal is wat erbij hoort, dit is wat elke wrakduiker wil doen. Hierna was het plan om nog een duik te gaan doen op de SS Leerdam, waarna we de rest van de planning door konden gaan nemen.

Nu was het tijd voor de eerste wachtlopers voor hun dienst. Het was lekker rustig op het water en de maan liet zich later op de avond ook zien. Na hun dienst gingen ze snel naar bed omdat dit echte duikgekken waren voor de extra duik op de Köningin Luisse . Je begrijpt het al, het was voor de duikers weer vroeg dag. Van de vier duikers waren er nog drie die werkelijk de duik op het wrak gingen doen. Bjorn en Richard zouden als eerste te water gaan en Martin zou als laatste gaan duiken en de boel los gooien. Bjorn wilde nu ook de camera meenemen om toch leuke opnames van het wrak te maken. Het water werkte geweldig mee het was geweldig zicht met bijna geen vervuiling in het water. Dit beloofde heel wat voor de rest van de dag. Nadat Martin zijn duik had gemaakt kon het touwtrekken weer beginnen en kwam het anker weer snel aan boord. Het was nu tijd om naar het onbekende wrak te gaan. Tijdens deze tocht werden de flessen weer gevuld, ja zulke dingen moeten wel doorgaan natuurlijk. We kwamen mooi op tijd aan en nadat we een paar keer over het wrak waren gevaren was het tijd om het anker op een geschikte plaats te laten zakken. Hoe Martin dit steeds weer zo perfect doet met een kleine visfinder is mij nog steeds een raadsel maar hij had hem weer op de perfecte plaats laten gooien. Dit zagen Bjorn en John en Richard die weer als offer duikers als eerste op het wrak waren. De ketting lag weer spoedig vast aan het wrak. John en Bjorn verkenden de linkerkant van het wrak, Richard ging naar rechts en kwam al spoedig bij drie deklagen uit die zagen er zo mooi uit je kon er gewoon doorheen zwemmen. Ook was het water zeer helder en de tijd was ook weer zomaar voorbij. Bij de shotlijn kwam Richard Bjorn en John tegen en hij seinde naar de beide mannen dat ze nog even naar rechts moesten gaan kijken. Alleen Bjorn zag dit en ging met zijn camera die hij mee had kijken in de richting die Richard aan had gewezen. John die het niet had gezien kwam al vrij snel Richard achterna om hun decostops uit te gaan zitten. Bjorn kwam een vijf minuten later ons vergezellen die had daardoor een nog groter penalty opgebouwd, maar was wel heel enthousiast over dit geweldige wrak echt een hoogtepunt van een supergave week. Ook de rest van de duikers waren dol enthousiast. Helaas hebben we nog steeds de naam van het wrak niet kunnen achterhalen, ondanks dat we weer wat gegevens hebben gevonden. Waaronder een naam plaatje. Nadat we het anker weer op hadden gehaald was het tijd om naar het volgende wrak te gaan de SS Leerdam. Het was heerlijk rustig weer en de zon scheen, dus we zaten heerlijk in de zon en Martin was druk bezig de flessen te vullen. We waren bijna bij het wrak aangekomen toen we zagen dat er al twee andere schepen op lagen.

Dus werd er een kort overleg gevoerd. Het plan werd nu de Turbantia ook een passagiersschip, deze ligt in Belgisch water. Ook hier werd het anker weer precies goed geplaatst. Bjorn had wat last van zijn rug en sloeg deze duik over, dus nu waren John en Richard aan de beurt om de shotlijn te plaatsen. Dit was vrij vlot geregeld en kon er genoten worden van het wrak, we hadden wel de pech dat we eigenlijk aan de verkeerde kant van het wrak hadden geankerd. Er was desondanks weer veel te zien ook lag hier verschrikkelijk veel lood en vislijnen op het schip, je zou bijna medelijden krijgen met alle Kabeljauwen die dit wrak als hun huis beschouwen. Maar ze waren ook hier nog aanwezig ook hele grote exemplaren! Deze duik was weer zo voorbij. Nadat het anker weer was gelicht was het tijd om richting de Roompotsluis te gaan het was de bedoeling daar in de kom voor anker te gaan. Dit was omdat het weer voor de vrijdag wat minder zou zijn. We kwamen hier rond één uur aan. We gingen toch aanleggen omdat Bjorn teveel last van zijn rug kreeg. Hier werd hij rond drie uur opgepikt door iemand van onze duikclub (die arme jonge moest die dag ook nog werken) en verliet hij helaas het schip om thuis zijn rug weer tot rust te laten komen. De vrijdag waaide het inderdaad harder maar gelukkig nog niet de windkracht vijf die was voorspeld. Na het ontbijt gingen we dus vol vertrouwen op weg naar ons volgende wrak. Onderweg naar het wrak bleken de golven al op het randje te zijn om nog redelijk uit het water te komen en de voorspellingen waren dat de wind alleen maar aan zou halen. Na een korte stemronde werd er besloten om gewoon door naar Maassluis te varen en het laatste wrak over te slaan. We kwamen nu rond een uur of drie bij de sluis in Maassluis aan en zat de geweldige duikweek met allemaal passagiersschepen erop. Deze week was veel te snel voorbij gegaan en zal voor altijd in mijn gedachten blijven. Dit was de perfecte week voor mijn Noordzeevirus. Dus duikers pas op! ga nooit, maar dan ook nooit de Noordzee op, voor je het weet  ben je net als mij besmet met het fantastische en verslavende virus die niet altijd bevredigd kan worden, omdat de weergoden vaak roet in het eten gooien.

Groetjes Richard

tot de volgende Noordzeevirus, ja natuurlijk het kriebelt alweer.

Noordzee virus deel 7 De Geheime Missie

Na de expeditie voor de Northseadivers met de Dolfijn was het weer een paar weken dat de Noordzee niet echt mee wou werken (wind en golven). Toen kwam er eindelijk weer een rustig weekend aan en de Noordzee ging weer open. Coen belde me of ik zin had om mee te gaan op een missie, net het weekend dat we met de DTH club naar België gingen! Oh het virus vond het niet leuk, dus gingen de mannen, zonder deze gek op verkenning. Na dit weekend hadden de mannen nog niet echt uitsluitsel over het onbekende wrak. Dit omdat het zicht niet goed genoeg was.

Gelukkig was de Noordzee ook volgend weekend weer open, en mocht ik ook mee. Het is altijd een eer om mee te mogen. We zouden deze trip  maar één duik gaan doen, Yess! weer de Noordzee op. De beloofde 4 werd een stevige 6 en tijdens het uitvaren werd de Mac O regelmatig tegen gehouden doordat de punt in de golven dook. De vaart ging verder voorspoedig, ondertussen kregen we ook op de marifoon waarschuwingen dat de wind zuidoost windkracht 6 was en verder aan zou halen. Toen we op de plaats aan waren gekomen gingen we nog even over het wrak heen met de sonar. Het wrak wat wij onderzochten stond op de diverse sites als een onbekende onderzeeër, dit maakt het helemaal spannend om als een van de eersten op zo'n wrak te duiken. Het zou helemaal uniek zijn als je ook direct kan zeggen, welke naam er bij het wrak hoort. Meestal vergt zoiets jaren onderzoek, met de diverse instanties. Dit even ter zijde. 

Nu was het tijd voor overleg gaan we wel of niet op onderzoek uit, omdat de wind toch de golven opstuwde. Coen vertrouwde het weer niet helemaal, na een kort overleg werd toch besloten om op verkenning te gaan maar voor maximaal 30 minuten.

Dus nadat het anker was geplaatst snel te pak en te water. Het water leek nu helderder dan een week geleden. Bij het wrak aangekomen was het zicht redelijk tot goed, een meter of vier, het was een groot wrak, maar het was toch geen onderzeeër, maar wat het wel is, we moeten nog veel meer onderzoek doen. Zoals het er nu uitziet lijkt het wel een oud  koopvaardijschip. We hebben tijdens deze verkennende duik wel , mooi beeld materiaal verzameld wat gebruikt kan worden voor het verdere onderzoek. Na deze duik zijn Ernst, Coen en Leonard direct de boeken/internet op gedoken om te zien welke reeds bekende wrakken daar zijn vergaan! De wrakken die een beetje in de buurt komen, maar helaas als we kijken naar de grote van de wrakstukken komen we nog! geen schip tegen die het kan zijn. Ja dit hoort ook bij het wrakduiken meestal wordt dit in de wintermaanden verder uitgezocht. Het is dus bij dit wrak zaak dat we er nog de nodige tijd in moeten steken, onder en bovenwater ( dit stelt het virus ook weer gerust omdat het meer missies betekend). Na deze duik kwamen we weer tevreden boven omdat we weer een (nieuw) Noordzeewrak hebben bezocht. De wind had inderdaad wel wat meer aangehaald, maar desondanks was de terugtocht naar de veilige haven goed te doen. Hier aangekomen was het tijd om het schip weer even schoon te spoelen, want het schip moet er toch weer spik en span uitzien voor de volgende keer.

Ik ben er alweer helemaal klaar voor, op naar het volgende avontuur!

Groetjes Richard

Noordzeevirus 5 de weergoden deel 2

Wat is het toch jammer dat je met het Noordzeevirus behept bent en de weer goden je niet gunstig gezind zijn. Nadat we vorige week van de Noordzee afgejaagd waren en gedwongen werden het wad op te zoeken wat op zich ook heel leuk is met de echt hele oude wrakken. Was dit weekend ook weer één om heel snel te vergeten. De hele week was het redelijk weer maar de voorspellingen van het weekend waren weer op te huilen. Zeker omdat ik nu vakantie heb en de Noordzee meer trok dan ooit. Dus uit frustratie samen met Han naar Ruinerwold geweest om een nachtduik te doen. Geen zout water geen stroming ook geen wrak, wel wat snoekjes en baarsjes en ook nog een Paling gezien. Dat dit het alternatief voor het zoute water moet zijn? Aan het einde van de duik ook nog een kleine modderkruiper gezien (zeer zeldzaam en beschermd), dat verzacht de pijn toch een klein beetje. En toch het virus schreeuwde en raasde in mijn hele lijf, net een opgewonden veer die op springen stond. 's avonds toch nog maar even met Coen contact gehad. De laatste keer waren er een paar onderdelen die toch een beetje aandacht moesten hebben. Ja de Noordzee is wreed op het materiaal, of het al gerepareerd was? Coen vertelde mij dat hij zondag ermee bezig zou gaan. Dus direct gevraagd of hij hulp nodig had, nou ik mocht wel komen als ik tijd had. Yess toch even in de buurt van het zoute water en de Mac O. Alleen heb ik op de zondagmorgen opleiding van Adora voor mijn 3* en instructeur. Gelukkig duiken die vrij vroeg en Joure lag op de route. Na de duik en een bakje koffie Coen gebeld met de vraag hoe het daar leek? Nou Alles werkt weer, alleen moet er nog een schroefje vervangen worden en daar heb ik een extra handje voor nodig. Daar wil ik jou niet voor laten rijden naar Den Helder. Een ieder normaal denkend mens geeft Coen gelijk want het is toch een dik uur rijden. Dus ik zei: ik kom er nu aan en ben naar Den Helder gereden. Daar aangekomen op mijn klompen ( ja ik kon het op mijn klompjes wel af). Gekeken waar het boutje vervangen moest worden het was inderdaad een rot hoekje, maar met z'n tweeën hadden we het zo opgelost. Dus nu ligt de Mac O er weer spik en span bij, klaar voor de grote avonturen.

Helaas geen spannend Noordzee verhaal, maar dat komt door de weergoden!

Hopelijk wordt ik dan ook weer uitgenodigd om mee te gaan.

Het blijft toch weer een feest om met de Northsea divers mee te gaan.

Groetjes Richard