Noordzeevirus: Een goede start
Na een jaar hard te hebben gewerkt en de bouwvak keuringen bijna voorbij kan mijn vakantie beginnen. We zaten de laatste week ook regelmatig op zeeweer te kijken wat het weer het weekend gaat doen. Het was behoorlijk veranderlijk op zeeweer en de weermannen/vrouwen waren bijna even veranderlijk als het weer. Donderdag hakte we de knoop door het moet gewoon kunnen, Hugo heeft al twee mannen die mee gingen dus heb ik een makje om de laatste duikers te organiseren. Rinus en Marijke zijn weer van de partij en Hugo gaat zelf weer duiken dus vol of… vrijdag middag krijg ik bericht dat de twee mannen die mee wilden niet meer hebben gereageerd. Gelukkig hebben we een wachtrij en is de boot alsnog vol... Rein reageerde ik ga mee maar de rest die ik app hadden het te druk met kleinkinderen of duiken in Zeeland of zaten in Frankrijk. We hebben dus zaterdag de ruimte aan boord. We vertrekken om half zeven uit de haven! Dit komt me bekend voor!(vorige week was dezelfde tijd). We zijn allemaal ruim op tijd in de haven. Nadat we alles hebben ingeladen kunnen we vertrekken…. Hugo probeert de motor te starten klik klik is het enige wat we horen. Rinus tikt weer op de startmotor en de motor slaat direct aan deze gaat vandaag dus niet meer uit! Nu kunnen we kunnen vertrekken.. Oh jee mijn telefoon ligt nog in de auto dus die ook nog ophalen en dan door naar de sluis deze stond al mooi voor ons klaar. De eerste duik mochten de mannen kiezen, de Madrid de Ruth of de Ninian Paton of de Newham. De mannen kozen voor de Newham! We zijn mooi op tijd en nadat we het anker hebben liggen kunnen we direct te water. Ik ga als eerste omdat Hugo na ons het anker gaat schieten. Ik kom beneden en gooi de ketting vrij en leg de hefballon alvast klaar voor Hugo. Daarna ben ik lekker aan het foto’s maken in het toch wel matige zicht. Na een lekkere tijd te hebben gedoken ga ik naar boven en kom daar Rinus en Marieke tegen die hebben hun duik ook gehad en vonden het zicht ook matig maar wel veel dingen gezien. Ik ben net aan boord en dan komt Rein ook aan boord hij had de camera aan boord gelaten en was er ook wel blij om omdat het zicht wel beter had gekund. Daarna zien we een grote luchtbel en ik zeg de hefballon komt omhoog! Het duurde even maar geen hefballon??? het duurde een kleine vijf minuten toen kwam de Hefballon toch omhoog en halen we het touw met het anker naar de boot. Wanneer Hugo ook boven komt zegt hij dat hij behoorlijk aan het knoeien is geweest onderwater omdat het anker vast zat tussen het anker en het achterschip en dat hij de Hefballon weer leeg moest laten lopen. Nu snappen we ook die grote luchtbel ook. Nadat we ons hebben omgekleed vraagt Hugo waar zullen we de tweede duik op maken? Weer proberen op de E17 of de Sophie Albertina, de keuze is unaniem voor de Sophie Albertina. Op de plaats aangekomen zien we niet veel opsteken en hebben het vermoeden dat deze weer is verzand. Dus even overleg wat we gaan doen. Ik wil wel graag weer op het wrak bij de Noorderhaaksboei Hugo twijfelt even en we gaan toch naar dat wrak. We moeten goed zoeken om het wrak hij ligt niet helemaal bij de coördinaten, maar we vinden hem en steekt mooi op en we gooien het anker en moeten nu een paar uur wachten voor we kunnen duiken. Na een half uurtje zegt Hugo we verplaatsen en liggen inmiddels een 86 meter van het wrak dus we halen het anker weer op en gooien het opnieuw op het wrak en Hugo maakt wat warms klaar en we smikkelen lekker van de knaks met een beetje mosterd. Opnieuw zijn we van de ankerplaats verschoven en nu wachten we tot de kentering en halen het anker opnieuw op. Opnieuw gooien we het anker op het wrak en we kunnen omkleden en te water Hugo blijft nu aan boord omdat hij tijdens het werken om het anker omhoog te schieten drijfnat is geworden. Dus nu ga ik weer als laatste te water. Rein gaat als eerste gevolgd door Rinus en Marieke. Die komen vrij snel weer terug er staat behoorlijke stroming. We zeggen zodra je wat dieper komt is de stroming wel minder. Dus Marieke wil het nog wel een keer proberen die stoere meid. Nu is het mijn beurt ik ga met de hefballon naar beneden en merk inderdaad wel wat stroming als ik naar beneden ga. Beneden gekomen merk ik dat mijn octopus ook behoorlijk lekt. Ik draai de kraan onderwater dicht en bekijk of ik dit kan verhelpen. Helaas gaat het niet en laat ik die kraan dicht. Ik blijf een beetje in de buurt van het anker en zie de één na de ander weer naar boven gaan. Wanneer Rein als laatste naar boven gaat gooi ik de lijn los en maak de hefballon klaar om omhoog te schieten en met de automaat blaas de ballon vol deze blijft hangen aan de balk en wanneer deze vol is neem ik even wat lucht uit de automaat en trek het anker aan en deze gaat mooi naar boven. Nu is het mijn tijd om de opstijging te maken. Bovenwater gekomen moet ik even wachten tot alles aan boord is en dan wordt ik met het anker binnen gehaald en nadat ik de lier aan het anker geknoopt heb stap ik ook aan boord. Iedereen was het er over eens dit was een geweldig wrak en super zicht. Hier willen we wel vaker op duiken. Hopelijk kunnen we hier ook de naam van vinden. Het is en blijft een fascinerende wereld al die wrakken en hun geschiedenis en onderwaterleven. We gaan voldaan weer terug naar de haven genietend van de zon en de wind en golven. Onderweg komt er nog een patser met een groot snelvarend jacht die ons bijna op de ondieptes drukt. Gelukkig hebben we een rustige en kundige schipper zodat we veilig weer in de haven komen. Hier zien we datzelfde jacht dwars in de drukke haven liggen te manoeuvreren?? Waarschijnlijk de weg kwijt grapt Hugo. De sluis staat alweer voor ons klaar en we moeten even wachten tot deze weer bommetje vol is. In de haven laden we weer alles uit en is het weer tijd om naar huis te gaan. Ik ben nu wel eerder thuis dan vorige week (19:00) maar het is wel weer een lange dag geweest maar ik heb vakantie.. Het is weer een fantastische dag geweest. Een top start van de vakantie! Terwijl ik dit verhaaltje type geniet ik nog na van de duiken en kan mijn knie weer herstellen voor de volgende. Het virus laat sommige wrakduikers nooit los. Gelukkig ben ik er één van.
Op naar de volgende!
Gr. Richard
P.s. verhaal wordt vervolgt!