Vrijdag 12-9-2014

Het weer zag er redelijk uit voor vrijdag, dus Leonard, Peter en Rene stonden te trappelen om weer naar zee te gaan. Ikzelf heb nog vakantie dus alle tijd. We hoefden niet zo vroeg want de kentering viel pas om 11.15 uur. Dus 09.15 op de haven, inladen en naar de sluis. Het eerste gedeelte ging prima maar toen we op zee de tien meter lijn passeerden kreeg de wind weer grip op het water, er stond een NE wind 4bft. Maar het was redelijk te doen. Bij het wrak lagen we lekker te schommelen, ik dacht als ze weer boven zijn ga ik wel bij Texel  in de luwte liggen.

Het water zag er redelijk uit aan de oppervlakte, dus hopen op goed zicht. De eerste duiker kwam na 45 minuten weer boven, lekker gedoken had hij. Goed zicht, 8 meter. Maar we hoefden niet meer terug want het zat vol met zand zo vertelde hij. Ook toen de anderen boven waren hadden ze het zelfde verhaal. Dus het veranderd wel daar beneden zo nu en dan. Daarna gingen we richting het Molengat om de luwte op te zoeken, de wind was wat sterker geworden en draaide wat meer naar het noorden dan was voorspelt.

Toen we op anker lagen in het Molengat vlakbij het strand van Texel,  lagen we heerlijk, af en toe het zonnetje dus goed te doen. Maar tijdens het wachten op de kentering van de tweede duik werd het slechter, de wind draaide naar de noord en er stond een 5 bft. Dus dat werd niet meer naar buiten, de koppen stonden er weer op. Toen maar besloten om de een wrakje in het Schulpengat te pakken, de kentering zou niet lang zijn maar volgens de stromingsgegevens moest het te doen zijn.

Maar toen de kentering daar moest zijn stroomde het nog behoorlijk, dus nog even wachten, 10 minuten later werd het wel iets minder maar nog steeds niet voldoende, toch maar proberen. De eerste trok het niet dus terug, de tweede trok het wel en de derde ook, 5 minuten later ook de laatste duiker onder. Aan de oppervlakte kon ik het al zien dat het zicht niet best zou zijn. En dat bleek ook wel, na 10 minuten kwam de eerste duiker al terug en de volgende zat er krap achter. De hefballon kwam ook al snel boven, jammer 6 uur wachten en dan zo’n duik, maar dat is wrakduiken nu eenmaal.

Op de weg terug naar Den Helder ging Leonard het eten klaar maken, nassie met saté en kroepoek of dat lekker was, top.

Om 19.00 uur liepen we Den Helder binnen.

Coen van de Mac.O

26-7-2014,

Het weerbericht zag er goed uit voor het weekend, dus planning gemaakt en kijken wie er meeging. Zaterdagochtend om 06.30 uur afgesproken om uit te varen. Iedereen was op tijd, dus de touwtjes konden los. Dit keer was Hugo bij mij aan boord omdat vrijwel iedereen met vakantie was.

Eerst maar de Noord in, met het tij mee, we kwamen na twee uur sturen  op tijd aan om de eerste duik te maken. De duikers Hugo, Ernst, Richard en Ene van de Zeester hadden er zin in. De diepte was mooi, 18 meter, dus duiktijd genoeg  om een mooie duik te maken.

Het zicht aan de oppervlakte viel een beetje tegen. Op het wrak was het niet veel beter, 2 meter gemiddeld. Het was nog vroeg en de berichten hadden aangegeven dat de wind langzaam aan minder zou worden, maar daar was nog niets van te merken.

Na een tijdje kwam Ene alweer aan de oppervlakte.

Had een prima duik gemaakt, kon niet veel wijs uit het wrak worden, maar na altijd maar als beroeps in het water te liggen was dit toch wel lekker om relaxt op vakantie te duiken. De rest volgde al snel, na alles opgeruimd te hebben lieten we ons afzakken met het  tij mee de zuid in. Het volgende wrak lag op 20 mijl afstand op een pal zuidelijke koers. Met een snelheid van zo’n 7 knopen gingen we rustig naar de volgende positie. Onderweg nog even op een ander wrakje gekeken met de sonar.

Na een paar uur sturen kwamen we in de buurt van het volgende wrak, boven het wrak anker gegooid en wachten op de kentering. Al hoewel de berichten waren dat het rustiger zou worden, nam de wind alleen maar toe, op VHF62 verkeerscentrale Den Helder, hoorden we dat er een NE 5 stond en zou krimpen naar NW, dat was ook te zien aan de golven die in plaats van 50 cm wel een meter waren. Maar als je eenmaal buiten bent blijf je daar. Na een tien minuten viel het mij op dat we op de plotter snelheid maakten, dat kan toch niet, het anker ligt in het wrak. Hugo liep naar voren en haalde de ankerketting in, daar zat niets meer aan, hele anker weg. Nu had ik van de winter de boot opgeruimd, dus ook het gewichtje eruit gehaald en het reserve anker.

Het bleek dat de pen van de sluiting door gerot was, RVS met stalen binnenkant? Geen RVS dus, staal verchroomd. Goedkope troep. Plan gemaakt om toch te kunnen duiken. We zouden een dunne lijn aan een loodgordel vastmaken en die op het wrak gooien om daarna met de boot in de buurt te blijven bij de boeitjes die we daar aan vast gemaakt hadden, zo kon er evengoed gedoken worden en het anker even te zoeken. Maar de kentering duurde nog een uur, dus rustig laten drijven maar.

Ondertussen kwam de visarend van de Kustwacht achter ons langs, die ging richting Schulpengat en dan naar Den Helder. Maar verderop ging sneaky de rubberboot te water en die kwam onze kant op. En ja hoor, controle. Toen ze langszij lagen riep ik dat ik geen Chinees had besteld, maar dat hadden ze ook niet. Hugo kon een van de ambtenaren dus het was een relaxte sfeer. Iedereen moest legitimatie tonen en wie was de eigenaar e.d. Na een kwartiertje vroeg ik of er nog vragen waren want de kentering was daar. Die was er niet, dus gingen we met spoed naar het wrak. Ik riep dat de loodgordel te water kon, Hugo gooide hem er in. Ik bracht de boot bij de boeien en de duikers sprongen er in nadat ik het teken had gegeven. Na een 45 minuten kwam Ene weer boven dat het anker gevonden was en vast gemaakt was aan de hefballon.

Richard kwam als laatste omhoog nadat hij de ballon gevuld had beneden. Toen alles weer aan boord was werd er koers gezet naar Den Helder en na het tanken op Willemsoord naar de haven en uitladen.

Was weer een mooie dag.

Coen van de Mac.O

Vrijdag 8 augustus 2014,

Aangezien het op het werk niet gillend druk was besloot ik om vrij te nemen. Gauw op donderdag een paar duikers gebeld, Hugo en Bjorn konden, de rest was nog met vakantie of waren aan het werk. Vrijdag ging om 02.45 uur de wekker, ja dat was weer een vroegertje, maar dat hoort bij wrakduiken op de Noordzee. Ik was om 04.15 uur in Den Helder, gauw de boot starten en de apparatuur aansluiten en niet vergeten om de AIS uit te zetten, ja want we gingen wat oude puntjes checken en aangezien de hele wereld mee kijkt is het beter om zo onzichtbaar mogelijk te blijven.

Daarbij onze duikvrienden van de Lamlash lagen ook in het gebied, Hans van de Lamlash had ons al gehoord op de marifoon en was aan het zoeken, ik zag op facebook dat hij ons niet door het raam kon zien. Nu zaten wij in een gebied waar zij toch niet kunnen komen met de Lamlash, er staat maar heel weinig water. Maar wel met de dinky.

Gelukkig is het contact onderling hartstikke goed en gunnen we elkaar mooie vondsten, maar we geven het niet weg natuurlijk. Na het aanmelden bij de verkeerscentrale gingen we naar buiten, het was nog erg donker in het Marsdiep.

Ik had mijn navigatieapparatuur al dicht gedaan want dat spiegelde teveel in het raam waardoor je niets zag. Ik hield de boeien voorlopig maar even aan. Ter hoogte van Kaaphoofd zag ik aan de kant van Zuiderhaaks wel wat groots aankomen maar het leek wel of dat schip achter de rode ton zat. Het schip had zoveel licht aan boord dat de navigatielichten niet te vinden waren. Even later zag ik dat de rode ton bewoog, het bleek de loodsboot te zijn die de loodsverlichting nog aan had, alleen er branden twee rode lampjes bovenin en dat is verwarrend, normaal is wit boven met rood er onder, witte pet met rode neus. Maar goed de loodsboot ging voor ons langs en ging weer naar Den Helder. Wij gingen achter het grote schip langs richting het sonargebied. Ik had de week ervoor al gezocht met de sonar dus het eerste puntje was al bekend waar we gingen duiken, het anker lag er snel in en de mannen konden te water.

Hugo was na 10 minuten al terug en vertelde dat het niks was, alleen maar ijzer, keteltje en wat rommel. Bjorn schoot het anker omhoog en was ook weer vlug terug. Ik zette koers naar een ander puntje maar moest wel een zandbank over op een plek waar we nog nooit geweest waren, dus rustig aan, maar dat ging prima ondanks dat er volgens de kaart eigenlijk zowat geen water zou staan. Bij het volgende puntje stak er veel meer uit de bodem.

Dus ankeren maar, de kentering liep nog dus ze konden er weer in. Hier iets langer gedoken, was ook niet veel meer vertelden ze dat ze weer terug waren. Na de tweede duik voeren we naar wat oude puntjes om te kijken hoe de situatie nu zou zijn. Vorig jaar hadden we een nieuw wrak ontdekt, dus gauw die kant op, ik had dit wrak helemaal goed in de kaart met verscheidene waypoints, maar waar was het? Het hele wrak ligt weer onder het zand dat was balen. Na nog wat gezocht te hebben gingen we de kant van de Lamlash op, even gedag zeggen, om daarna weer terug te varen naar Den Helder.

Coen van de Mac.O

12 juli 2014,

Het weer was ons goed gezind, we konden weer naar zee. Bjorn, Ernst, Jos, Eugene en ikzelf. Om 05.45 uur afgesproken in Den Helder, boot volgeladen en richting sluis, dat was vlot gebeurd. In de sluis het bekende bakkie koffie. De deuren van de sluis gingen alweer snel open om ons toegang te verschaffen tot het zoute sopje.

Voor Jos was dit de tweede keer dat hij meeging en dit zou gelijk de twee volgende duiken zijn die hem het wrakduikcertificaat zou opleveren. Ik had het volste vertrouwen erin dat dit ging lukken aangezien hij zeer rustig is en na de duik zelf beheerst kan analyseren hoe de duik is gegaan. Voor Eugene was dit de eerste keer dat hij ging wrakduiken.

Tja, Bjorn was een beetje moe.

De reis ging naar de SS Fortuna een vrachtschip geladen met ijzererts dat in de tweede WW op 2 augustus 1943 door een torpedo binnen 30 seconden naar de kelder werd gejaagd. Het konvooi werd met 87 Engelse vliegtuigen aangevallen. We waren ruim op tijd bij het wrak, nog even met de sonar eroverheen om het wrak nog beter in kaart te krijgen. Hierna kon het anker erin, deze lag gelijk als een huis zo vast.

Na een halfuurtje konden de mannen naar beneden. Er stond nog wel een redelijke deining, dat gaf toch een katterig gevoel en daar hadden er meer last van. Na een 35 minuten kwamen de eersten weer boven, met een brede grijns op het gezicht, heerlijk gedoken zeiden zij. En daar doen we het voor. Nadat iedereen weer boven was en de boel opgeruimd hadden gingen we weer varen, maar welke zouden we nu eens bezoeken. Ernst had nog wel wat ideeën, maar daar aangekomen zagen we maar heel weinig uit de bodem steken dus weer even verder, we kwamen steeds noordelijker we konden naar de Baden maar het is leuker om iets onbekends te bezoeken. Dus de sonar bij een paar wrakjes aangezet om te bepalen of het wat was. Dwars van het Eierlandsegat kwamen we bij een wrakje wat er redelijk uitzag, dus daar het anker gegooid. We moesten nog wel een uurtje of vier en half wachten maar dat was niet erg met dit mooie weer. Om kwart over drie in de middag gingen de mannen zich aankleden, en om half vier was iedereen onder.

Het was heerlijk weer een gladde zee en bloedheet. Hier konden de mannen wat langer wegblijven, aangezien de diepte minder was dan de eerste duik. Voor Eugene was het natuurlijk allemaal nieuw, maar ik ben ervan overtuigd dat dit een goede wrakduiker wordt, die heb ik echt niets fout zien doen en dat voor de eerste keer, top. Ook hier een leuke duik gemaakt, toen alles weer binnenboord was werd er koers gezet naar Den Helder. Om 19.00 uur lagen we weer in de haven. Nog even nagepraat en om 19.30 uur ging iedereen met een tevreden gevoel naar huis.

Coen van de Mac.O