Het wrakduikvirus

Eindelijk na heel lang wachten smeken, vloeken, schelden, bidden enz. Was het 6 en 7 Juli zover we konden weer de Noordzee op. Het begon in maart tijdens de wrakduik avond toen Coen en Hugo van de Northseadivers ons uitnodigde om het Pinksterweekend met hun mee te gaan te wrakduiken. Helaas waren de weervoorspellingen van “de Piet Paulusma's” zo slecht dat dit weekend werd afgelast. Deze slechte voorspellingen duurde tot Juli. Die maandagavond belde Bjorn de wrakduikers op, Coen vaart komend weekend hoe dan ook uit, waarschijnlijk beide dagen.

Nou dit was geweldig nieuws, de volgende dag de hele dag fluitend en zingend en een big smile op het gezicht aan het werk gegaan.

Dinsdagavond nog even een proefduikje in Ruinerwold wezen doen. Hier kreeg ik bij het opstijgen last van het rechteroor.

Het zou toch niet waar wezen! Dit kan en mag toch niet gebeuren! Na deze duik Bjorn op de hoogte gebracht. Op woensdag rustig aan gedaan, maar toch bleef het oor gevoelig. Dus die avond weer contact met Bjorn, die vroeg Coen om advies. Coen vermoede dat het wel eens een oorontsteking kon zijn en dit was met zure oordruppels te verhelpen. Dus kreeg ik weer een beetje hoop dus na het werk snel naar de drogist voor die druppels, helaas dit kan alleen maar op dokters recept. Dit was een klap in het gezicht en de Noordzee leek verder weg dan ooit. Het was nu al vrijdag en morgen was het al zover, dus toch maar eens de dokter gebeld. Die moest eerst mijn gegevens opzoeken tja zo'n man moet je niet lastig vallen. Nou bij de dokter aangekomen bleek het een vrouwelijke arts te zijn. Ze begon, je komt hier niet vaak. Nou laat me je oor maar eens zien. Na een kort onderzoek zegt ze, het is geen ontsteking en het trommelvlies ziet er zeer goed uit. Dus mijn hoop steeg direct weer een beetje. Maar de buis van Eustachius is wel verstopt, dit kan waarschijnlijk met neusdruppels opgelost worden. Je moet dus even een paar dagen rustig aan doen. Boem dit was een rechtse directe en ging bijna direct out! Zij zag het direct en vroeg voorzichtig: of had je andere plannen? Ja eigenlijk wel ik wilde eigenlijk op de Noordzee gaan wrakduiken zei ik voorzichtig. Nou als ik je een advies mag geven zei de dokter, nou liever niet antwoordde ik gelijk. Oké je moet het zelf maar weten, het kan waarschijnlijk geen kwaad, maar het kan wel zeer pijnlijk worden!

Dit betekende voor mij natuurlijk groen licht, yes ik kan de Noordzee op. Ik ging met een hele grote grijns naar de drogist voor de neusdruppels. Bjorn belde later op en vertelt dat we half zes uit Den helder zouden vertrekken. Slik dit betekend dat we er om drie uur al uit moesten. Dus na het vroege ontbijt de auto vol laden en door naar Bjorn omdat we samen zouden gaan rijden. Hierna door naar Den Helder we waren nog maar net op de snelweg of Bjorn sliep alweer! We kwamen mooi op tijd in den Helder aan en waren er tegelijk met Coen in de haven. De Mac O kon nu volgeladen worden. En om twintig over vijf voeren we de sluis in. Na de sluis ging het gas erop  dit is de Mac O wel toevertrouwd. Het was heerlijk weer en we schoten ook behoorlijk op. Het plan was om te gaan duiken in de Noord.

Het eerste wrak was de Fortuna Dit wrak ligt op een diepte van ongeveer 25meter. Nadat we het anker uit hadden gegooid hadden we nog ruim drie kwartier voor de kentering. Tijdens dit wachten werd er nog lekker geouwehoerd, maar naarmate de tijd verstreek, begon de een na de ander zich voorzichtig om te kleden. We waren allemaal ruim op tijd klaar voor de duik. Het plan was dat Martijn en ik als eerste naar beneden zouden gaan om de hefballon en de reserve fles en gereedschap klaar te leggen. Daarna zouden Bjorn en Martijn (die dit van zijn vriendin cadeau heeft gekregen (de schat!)) het was zijn eerste Noordzee duik! Nadat we op het wrak waren aangekomen ging ik met de camera op jacht naar leuke plaatjes, die waren er ook genoeg! Maar toen ik op de aanknop duwde zweeg die …. camera in alle toonaarden. Gelukkig kan niemand je onderwater horen! Omdat de camera toch niks deed ging ik lekker genietend over het wrak duiken. 

Het zicht was zeer goed en zaten veel jonge kabeljauwen en andere vissen op. Nu was het de hoogste tijd om weer aan de opstijging te beginnen, de penalty van de deco had ik inmiddels al te pakken. Nu kwam ook de eerste test voor mij, werkte de otrivin wel of niet! Tijdens de opstijging merkte ik de oren wel maar het ging toch redelijk goed. Na deze duik werd er nagepraat en zagen we bruinvissen en een zeehond die ons nieuwsgierig van alle kanten observeerde. Ondertussen had Bjorn ook nog een verassing hij had een hangmat meegenomen. Deze nam het halve schip in beslag, maar dit mocht de pret niet drukken. De tijd vloog om en het werd  bijna tijd voor de tweede duik. Dit was een onderzeeër namelijk de E 47 . Op dit wrak werd dezelfde volgorde gehanteerd als tijdens de eerste duik. Ik had inmiddels de onderwatercamera weer aan de praat dus ging ik weer opzoek naar mooie onderwateropnames, helaas werkt ook nu de camera niet mee. Deze duik was wel wat korter dan de eerste duik, maar wat was het zicht goed en was er veel te zien. Vorig jaar had ik ook al eens op dit wrak gedoken, nu een jaar later bleek dat er toch heel veel was veranderd, ook lagen er nieuwe netten over het wrak. Na deze duik was het weer tijd om de haven op te zoeken.

Omdat Bjorn en ik ook morgen weer mee zouden gaan moesten we zien dat we de flessen nog konden vullen.

Het was inmiddels al na vijf uur. Dus zochten we een vulstation in Den Helder. Na deze gebeld te hebben zou die terug bellen of er nog gevuld kon worden. In de sluis kregen we een smsje dat zij de fles wel konden villen en dat we die zondag wel op konden gaan halen! Dus Bjorn belde de man op en vroeg of we de fles dan tussen 5 en half zes konden halen. De man schrok van het vroege tijdstip en wilde de flessen direct wel voor ons vullen. Dus in de haven aangekomen werd het schip weer snel gelost en schoongemaakt. Daarna werd Coen weer bedankt voor zijn gastvrijheid.

Dus Bjorn en ik gingen naar het vulstation waar ze al op ons stonden te wachten en werden de flessen netjes gevuld met Nitrox. Om twintig over zes waren de flessen gevuld en konden we weer naar huis rijden. Het plan was om Zondagmorgen om kwart voor 6 weer uit Den Helder te vertrekken. Deze keer zou de Red rover van Hugo ook uitvaren. Dus stonden we om half vier op. Vandaag zou Han met mij mee rijden. We kwamen weer ruim op tijd in Den Helder aan. Zelf de schippers waren er nog niet. Omdat het hek netjes voor ons open was gedaan begonnen we de spullen netjes naar beide schepen te brengen. Terwijl we de spullen naar de schepen brachten kwamen de schippers er ook al aan. Deze begonnen de motoren te starten, althans dat was de bedoeling. Alleen de motor van de Red rover bleef stil dit kwam omdat de zekering van de  wal stroom eruit lag. Dus werd de accu van de bus overgebracht naar de Red rover en startte de motor direct . Omdat ik zou vandaag met de Red rover van Hugo mee zou gaan kon ik nu opgelucht ademhalen. We hadden door dit kleine oponthoudt wel wat tijd verloren werden de plannen een veranderd. Wij zouden gaan duiken op de  Maasbrug, helaas toen we daar in de buurt kwamen bleek daar een vissersboot op te liggen. Nu werd het plan om op de Madrid te gaan duiken. Nadat we op de plaats waren aangekomen werd het anker uitgegooid en konden we bijna direct te water om te gaan duiken. Als eerste zouden Robert en Mark te water, gevolgd door Hans en mij en een half uur later zou Hugo te water gaan. Het zicht was hier goed maar toch iets minder dan gisteren. Maar wat blijft de Madrid een mooi wrak! Hugo had het anker zo mooi neer gelegd, dat we tijdens de opstijging langs de ketels naar boven gingen en konden we van 24 meter tot een meter of 6 aan de oppervlakte echt geweldig. Dat dit ook een keerzijde had bleek later toen het anker ophoog geschoten was bleef het touw om de ketels hangen waardoor Hugo nog een keer naar beneden moest. Dit was weer een prachtige duik.

De Mac O kwam ons ook weer opzoeken nadat zij ergens anders hadden gedoken en werd er overlegd waar de tweede duik zou plaats vinden dit werd een coaster waar de officiële naam nog niet van bekend was. Het wrak was ook vrij moeilijk te vinden. Nadat Hugo zei het anker los lagen we weer voor anker. Met de Mac O op een paar meter afstand hier konden we nog een paar uur genieten van de zon en werd er nog lekker nagenoten van de duik op de Madrid. Ja wrakduiken is zwaar! Naarmate de de kentering dichterbij kwam des te ongeduldiger werden de wrakduikers. Eindelijk konden de duikers hun duikvirus weer de vrijloop laten en konden de pakken weer aan. De mannen op de Mac O werden ook via onze ankerlijn naar beneden gelaten waarna Coen zijn schip achter de Red rover vast maakte dit bleek niet zo'n goede keus te zijn bleek later. Beneden zegen de duikers dat het anker lichtjes krabde. De coaster lag er onderwater nog redelijk maagdelijk bij. Al gauw zag ik een patrijspoortje liggen, maar tja een fotograaf heeft geen gereedschap mee. Dus zwom ik verder en zag ik mijn duikbuddy Han, dus hem van zijn bezigheden afgehaald en samen bekeken of we dat patrijspoortje konden redden. Nou deze trip nog niet! dus bewaren we dat voor de volgende keer. Na deze inspanning kwam ik bij de toiletruimte aan. Hier lagen nog een heleboel tegeltjes vond dat wel grappig en probeerde Han daar bij te halen, maar die wilde niet. Nu was het ook de hoogste tijd om weer op te stijgen. Na deze duik was het Noordzee virus weer een beetje onder controle. Het was nu ook weer tijd om de haven op te zoeken. Onderweg naar de haven kregen we het bericht dat de sluis tot nader order gestremd was. Gelukkig voor we in den Helder waren was dat probleem ook weer verholpen. Nadat we alles hadden uitgeladen en de schepen weer schoon waren werden de schipper weer bedankt en was het de hoogste tijd om weer naar huis te gaan.

Thuis aangekomen snel een hapje eten en de warme douche en lekker slapen. Hopelijk gaan we volgend weekend weer want het virus begint de kop weer op te steken!

Groetjes Richard.