Een schitterende vroege zondagmorgen. 18 juni 2017

Vandaag zouden we met één boot varen, dus met de Mac.O naar zee. Was wel een beetje vroeg, om 03.00 uur ging de wekker. Om 04.45 uur afgesproken op de haven, Glenn moest uit België komen die was om 01.00 uur gaan rijden.

En dat om wrak te duiken, wat een duiker. Dus het moest wel een mooie dag worden om dit goed te maken.

Eerste duik 06.00 te water, we hoefden niet ver te varen voor het eerste wrak. Klein uurtje door een gebied met vele zandbanken, het was laagwater dus oppassen.

Gelukkig doodtij zodat er nog voldoende water bleef staan. Om 06.20 uur was iedereen naar beneden. Het zonnetje moest nog wel even gaan branden, maar was nog vroeg dus bleef het shirt aan, er stond een windje van zee dus nog redelijk koel. Leonard kwam na een uur boven die moest nodig zijn blaas legen, na dit gebeuren trok hij zijn set weer aan en vertrok weer naar het wrak. Hij had er zin in. Iedereen had een dubbel 10 of 12 op zijn rug dus het kon lang aan. Jolanda had een dubbel 7, dus die was als eerste terug, heerlijk gedoken zei zij, mooi wrak.

Ondertussen kwam langzaam aan de volgende omhoog, 1,5 uur weg geweest. Nummer drie  even later, maar Leonard trok de flessen leeg, 2 uur totaal. We zouden op dit wrak blijven liggen dus tijd voor het ontbijt, gebakken eieren met ham. Dit werd goed ontvangen, dus de schipper werd omgedoopt tot scheepskok. En daarna tot afwasser, Glenn nam het afdrogen voor zijn rekening. Een ieder had verhalen over wat ze hadden gezien, is altijd leuk om te horen, zo krijg je als schipper toch een beeld van het wrak naast de scans die te zien zijn op de sonar. Zachtjes aan werd het al rustiger en zochten sommige een plekje om de ogen te sluiten. Glenn bleef gewoon wakker, had nergens last van en bleef genieten van onze mooie Noordzee.

De stroming stond er best in, het leek wel of we met een gangetje van 5 knopen aan het varen waren. Rond 13.30 uur was de tweede kentering, ruim van te voren werden de flessen gewisseld, op één na, die had nog genoeg voor de tweede duik.

Maar daar kwam Vincent snel genoeg achter dat dit niet het geval was, dus na een 25 minuten kwam hij boven om zijn fles te wisselen. Achteraf vond hij dit niet slim. De eerste die terug kwam was Jolanda want die had een 12 liter flesje, ondanks dat, toch een prachtige duik gemaakt en was weer een stukje wijzer geworden wat het wrak betreft.

Het windje was nu er helemaal uit en het werd aardig warm. Leonard hield het weer het langste vol en kwam omhoog nadat hij het anker omhoog geschoten had.

Na een rustige terugvaart kwamen we weer in de haven, boot afgespoeld en afgetankt, dus alles ligt weer klaar voor de volgende vaart.

Coen van de Mac.O

Noordzeevirus: Ik ben te verwend!!

Na afgelopen zondag voor de eerste keer weer mee geweest te zijn met Northseadivers, is op hemelvaart opnieuw tijd om de Noordzee op te gaan. We gaan voor twee duiken en ik vertrek om half vijf in de morgen naar Den Helder. Joost moet zelf nog eerder vertrekken naar Den Helder, omdat hij helemaal uit Zeeland moet komen. Nadat we alles in geladen gaan we richting de sluis nadat we de sluis zijn gepasseerd pikken we Jeroen op bij Knrm haven daarna gaan we de vlakke zee op!, ja een vlakke Noordzee en een zonnetje erbij wat kan een wrakduiker nog meer wensen. We zijn spoedig boven het wrak en gaat het anker overboord en lijkt het zicht wat tegen te vallen. Maar toch gaat de camera mee ik ga als derde te water Jeroen en Joost zijn al onderwater en Ernst zou als laatste gaan.

Ik daal af en het zicht wordt steeds slechter en onder bij het anker zit je gewoon in een dikke algen soep ik probeer het even en zie echt geen hand voor ogen wanneer je een metertje hoger zit kun je nog wat contouren van het wrak zien. Dus na een minuut of zeven hou ik het voor gezien en Coen kijkt me verbaast aan nu al terug? Ja ik vind het zicht te slecht.

Dus wachten we af wat de rest doet zij blijven allemaal onder? Ik bekijk mijn duikbril nog eens, ja de glazen zijn helder en schoon? Coen vraagt nogeens was het zicht echt zo slecht? De rest blijft wel onder. Ja nou begin ik bijna aan mezelf te twijfelen. Het duurt toch ruim een half uur voor Joost boven komt wat een waardeloos zicht en Ernst komt daarna boven met de zelfde antwoord en ook Jeroen had dezelfde antwoord. Alleen hebben die de contouren van het wrak van boven de alg laag bekeken. Coen zegt nadat het anker omhoog gehaald is dat we nu nog een wrak kunnen pakken en hij vliegt naar het volgende wrak toe. Hij zegt het anker ligt niet precies op het wrak maar er een paar meter naast. Ik ga nu als eerste te water ook hier is het zicht niet super maar er is meer te zien dus probeer ik het wrak te vinden

en zwem mijn wrakkenreel uit en maak een halve cirkel en vind helemaal niks en dit herhaal ik de andere kant op ook hier niks? en omdat ik een half uur gezocht heb hou ik het voor gezien en de rest had de moed al eerder opgegeven heb ik het anker omhoog geschoten ik had toch de meeste lucht omdat deze verwende jongen toch alleen met zicht wil duiken. Wanneer we aan boord zijn plagen we Coen een beetje en zeg ik dat ik een verhaaltje op voel komen....Hij voelt de bui al hangen waar het over gaat. Hierna hebben we nog wat puntjes (vermoedelijke wrakken) die we willen gaan bekijken maar op al die puntjes is het zo vlak als een biljard laken? Dus gaan we naar een paar wraklocaties die bekend zijn ook hier steekt bijna niks op?

Als laatste willen we gaan proberen te gaan duiken op Henk (onder de beelddenkers onder ons het is een scheepswrak!!). We moeten nog een paar uur wachten voor we te water kunnen en liggen we heerlijk in de zon. 

Wanneer de stroming er bijna uit is lijkt het zicht hier ook tegen te vallen, maar toch neem ik mijn camera mee.

Het anker ligt mooi op het wrak en we hebben redelijk zicht en we kunnen lekker over het wrak struinen. Ik vind nog een hengel en die moet natuurlijk mee naar boven.

De tijd op dit wrak zit er zomaar op en bij het anker kom ik Ernst tegen en die wijst naar achteren en ik zie dat zijn duikfles probeert te ontsnappen dit is niet de bedoeling en ik zet deze weer vast en geef aan dat ik naar boven ga omdat ik nog een paar minuten van deco afzit. Bovenwater geven we allemaal aan dat het zicht onder redelijk goed was.

En we gaan terug richting de haven en ik verheug me al op zaterdag wanneer we weer de zee op willen gaan. Alleen heeft Coen een teleurstellende mededeling hij heeft motorpech en dat hij gerepareerd moet worden voordat er meer schade optreed. Dit is zeer teleurstellend omdat dit schip zo verschrikkelijk goed wordt onderhouden! Maar deze duiken pakken ze ons niet meer af.

Tot de volgende duik.

Groetjes Richard van de Northseadivers

Noordzeevirus: Ik ben te verwend, Pinksterweekend.

Afgelopen zaterdag werdt ik gebeld door Hugo met de mededeling dat hij nog een plekje voor mij vrij had op de boot. Dat is goed nieuws, dan kan ik het Pinksterweekend toch lekker duiken. Wel jammer dat de boot van Coen nog niet klaar is en we deze keer maar met één boot richting Terschelling gaan. De weervoorspellingen geven voor de zaterdag wat regen aan en de wind zou de zondag aanhalen, hier moet natuurlijk wel rekening mee gehouden worden. Mijn huis staat te koop omdat het wat te klein wordt, heb ik ook wat spullen tijdelijk elders ondergebracht. Waar oh waar heb ik mijn tent heen gebracht? Ik weet het niet meer en het lijkt me toch wel makkelijk omdat we in de buitenlucht moeten slapen. Gelukkig belt Hugo me op en verteld me dat hij wel een dekkleed meeneemt die dan over het achterdek gespannen kan worden. Ook wordt de vertrektijd van elf uur doorgegeven. Ik kan de donderdagavond nog mooi met de cursisten oefenen en de fles voor vertrek vullen. Rond kwart voor negen stap ik in de auto en rijdt naar Den Helder. Het zonnetje schijnt en het IJsselmeer is zo vlak als een spiegel. Yess, dit ziet er goed uit! Ik kom daarom ook fluitend in Den Helder aan. Hugo is al druk bezig de boot klaar te maken en ik help hem direct, nadat ik eerst een foto heb gemaakt met laden.

Peter en Leonard komen vlak daarna ook helpen en we zijn ruim voor elf uur klaar, we vertrekken richting de sluis, hier moeten we een tijdje wachten voor we erdoor kunnen.

Wanneer we geschut zijn varen we door de haven en zien dat Bertus de zeehond  een zeemeeuw aan het verorberen is.

Krijgt hij nog geen vis genoeg van de vissers? Tijdens het varen komen we nog verschillende zeehonden tegen. Het is een enorm vlakke zee het lijkt wel een Middellandse zee, zeker met de zon erbij! We varen genietend van de zon naar ons eerste wrak van het weekend toe.

Het eerste wrak is de UB 61 een Duitse onderzeeër welke op 28 april 1917 als nummer 86 te water werd gelaten op de werf van A.G. Vulcan-Werft in Hamburg. Op 23 juni 1917 werd de onderzeeboot in dienst gesteld als de UB 61. En vergaan op 29 november 1917 door een mijn van de Engelse onderzeeboot E 51. Op de dieptemeter steekt het wrak er goed uit en we gaan ankeren. We zien het anker meters gaan, wauw wat een zicht! Dit beloofd wat en we zijn allemaal ook snel te pak

en gaan gauw te water, halverwege de lijn zie ik het wrak al liggen! Wanneer ik de hefballon en de wrakkenreel heb bevestigd ga ik rustig het wrak verkennen zonder duiklamp! En maak wat foto's en filmpjes en de tijd vliegt voorbij en voor ik het weet moet ik weer aan de opstijging beginnen.

Om het zicht te meten ga ik kijken wanneer ik het wrak uit het zicht kwijt ben. Op de duikcomputer begon ik bij een diepte van 21,6mtr en bij 9,5mtr ben ik het wrak pas uit het zicht kwijt! Wanneer ik boven ben zie ik de Red Rover liggen en moet daar natuurlijk een foto van maken, wat een idyllisch plaatje!

Ik ben als eerste aan boord van de Red Rover en geniet nog even wat het mooie weer. Daarna zie ik Peter de opstijging maken en maak er een foto van en om Coen ook mee te laten genieten van ons zicht. Later bleek dat Leonard een filmpje van mij had gemaakt en erbij had geteld om te benadrukken hoeveel zicht we hebben! Hugo heeft hetzelfde gedaan met Leonard en deze op facebook gezet! Dit filmpje is duizenden keren bekeken! Ik kreeg nu wel een beetje medelijden met Coen! Terug aan boord komen er weer enorme verhalen over wat we allemaal hebben gezien en hoe het wrak er nu bij ligt. De achterkant is wat meer verzand maar de voorkant is veel meer vrijgekomen! We zijn er allemaal even ingezwommen! Je weet dan ook wat een krappe bedoeling het geweest moet zijn. Tijdens het varen worden de flessen gevuld, voor we Terschelling hebben bereikt zijn de meeste flessen gevuld alleen de mijne moet nog. We kunnen naast de Zeester (een ander wrakduikteam) aanleggen. We worden hartelijk begroet en maken een praatje voor we met het eten beginnen (lees Leonard). Hij heeft een complete rijsttafel gemaakt en de bemanning van de Zeester kijkt jaloers naar ons feestmaal!

Hugo zegt verbaasd moeten we dat allemaal opeten? We zijn een heel eind gekomen en er was nog een heel klein kliekje rijst over, de rest is schoon op gegaan (vreetzakken). Hierna nemen we nog een drankje en we hebben het plan om even naar het clubhuis van Ecuador te gaan, dit laten we spoedig varen omdat we zaterdag al om half negen moeten varen. We besluiten om aan boord te blijven en vroeg naar bed te gaan, ondertussen horen we van de Zeester dat ze pech hebben met de compressor en dat ze de flessen bij Ecuador moeten vullen. Ook horen we dat van de Ursus de motor is vastgelopen, en dat het waarschijnlijk het einde van dit beroemde wrakduikschip van duikteam Ecuador is.

Dit is wel zonde natuurlijk maar ja tijden veranderen ook natuurlijk, je mag namelijk toch niks meer meenemen! Dus alles wat je ziet in het wrakkenmuseum op Terschelling en voor het clubhuis van Terschelling mag niet meer. Ik kan wel zeggen dat ik een keer op dit beruchte/beroemde schip heb geslapen! (Pinksteren 2014). We gaan netjes vroeg naar bed het was namelijk rond half één! Wij (Peter en ik) slapen heerlijk onder het dekzeil met alle ruimte! We zijn allemaal ruim voor acht uur weer wakker en zitten aan het ontbijt met gebakken eieren.

Daarna gaan Leonard en ik even het plaatselijke drankje inslaan en het havengeld betalen, Hugo gaat met Peter water tanken. Hierna kunnen we de zee op het is wel iets na negenen nou ja dan straks maar wat stroming. We gaan nu naar Stolzenfels hieronder een korte beschrijving van het wrak: Het Duitse stoomschip STOLZENFELS werd in 1917 tewater gelaten als ALTENFELS. In 1919 als prijs overgenomen door Engeland en in gebruik gegeven door de Shipping Controler aan P. Henderson & Co. In 1920 verkocht aan de Prince Line en hernoemd tot EASTERN PRINCE. In 1924 verkocht naar de Hansa D.D.G. en hernoemd tot STOLZENFELS. In 1939 overgenomen door de Duitse Kriegsmarine en in dienst als SPERRBRECHER 12. In 1940 werd het schip in Kiel voorzien van twee oude 8.8 kanonnen uit de 1e wereldoorlog.
Op 5 mei 1941 liep de STOLZENFELS bij Terschelling op een mijn en is gezonken. Ook hier zien we het anker weer een heel eind naar beneden gaan.

En ik ben als eerste te pak en spring overboord voor de duik. Ook is het hier prachtig hoe het wrak spoedig voor mij opduikt. Ook dit wrak ligt op een diepte rond de 22mtr. Ik speel weer vrolijk met mijn camera's wat een leven enorme Noordzee krabben en Kabeljauwen en kreeften! Voor ik het weet is de duiktijd weer om en de flessen leeg. Wanneer ik boven ben zie ik Hugo nog aan boord? Niet aan het duiken Hugo vraag ik. Nee mijn nekseal is gescheurd dus ik sla deze duik wel over en pak de volgende wel. Peter komt vlak achter mij aan en Leonard is de laatste aan boord. Hierna varen we wat rond en bekijken welk wrak we nu gaan pakken. Ondertussen worden de flessen weer gevuld. Na een paar punten te hebben bekeken besluiten we naar de Courier Robert Lea te gaan. Hieronder weer een korte beschrijving van het wrak. Op vrijdag 27 juli 1917 ging de reddingboot BRANDARIS 1 vanuit Terschelling uit op militair bevel. Bij het Noordoostgat gekomen zagen ze dat er een schip gestrand was in de Noordergronden. Bij het schip gekomen was er niemand aan boord van het stoomschip en zag men dat het schip al geheel geplunderd was. Het vreemde was dat het schip nog geheel onder stoom lag en de kachel in het kombuis nog brandde. In de machinekamer ontdekten ze dat de buitenboordskranen openstonden en dat het water op volle kracht naar binnen stroomde. Ze konden nog net op tijd deze kranen bereiken om ze dicht te draaien. Hierop verlieten zij het schip. De naam en plaats van herkomst waren overgeschilderd maar in de machinekamer ontdekten ze een oud machinekamer journaal en lazen daarin dat de naam COURIER was, thuishaven Christiania. Ook zat er een gat in de romp waarschijnlijk veroorzaakt door een bom. In 1920 werden de resten van de COURIER opgeruimd door de fa. Dros van Texel omdat het wrak een gevaar opleverde voor de scheepvaart. Dit wrak ligt op een diepte van rond de 15mtr, voor we te water konden moesten we toch even wachten op de kentering. Iedereen zocht een plekje op de boot en ging even de binnenkant van hun ogen bekijken en het is heerlijk rustig aan boord. We zijn ook weer ruim twee uur voor de kentering wakker, we zijn ook niet van plan om helemaal op de kentering te wachten en Hugo en ik besluiten om alvast te water te gaan ook omdat het goede zicht aanlokkelijk is. Hugo gaat nu in zijn oude natpak. Het pak leek wel een beetje gekrompen zei die, dit zorgt natuurlijk voor de nodige hilariteit, maar hij komt toch in het pak. Ik ben weer als eerste te water en geniet van het geweldige zicht. Er staat nu wel een redelijke stroming en voor het maken van foto's en filmpjes heb ik nu wel wat meer moeite om de balans te vinden. Ik kom hier pijlinktvis eieren tegen en verschillende vissen en ik zie zelfs een vis die ik nog niet eerder gezien heb.

Deze moet ik dus maar even opzoeken wanneer ik thuis ben. Dit wrak is inderdaad compleet uit elkaar gescheurd en overal liggen onderdelen van het schip. Terwijl ik aan het genieten ben komt er een enorme school bliekjes langs zwemmen waardoor het zicht even wat minder is..... Ook hier heb ik al snel de  fles weer leeg getrokken en is het tijd om weer naar boven te gaan. Hier is Hugo ook al en pakt mijn vinnen aan en zegt: tjong wat is dit een kaal wrak. Ik moet hem hierin zeker gelijk geven maar je kan er heerlijk duiken met dit zicht. Peter en Leonard komen al spoedig achter ons aan boord en kunnen we weer fles vullend naar Terschelling en alvast een tafel reserveren bij restaurant de hekseketel. Dit is ook een vaste prik. We komen hier Nico tegen met zijn gezin. Dit is een ervaren wrakduiker van Terschelling met een hele hoop historische kennis. We maken een even een kort praatje waarnaar we onze tafel opzoeken. We hebben onze keuze uit het menu in een record tijd gemaakt en bij een potje bier worden onze duiken besproken en natuurlijk de sterke verhalen. Het eten smaakt weer uitstekend en het bier smaakt ook goed. Half elf zoeken we weer de Red rover op maar die halen we niet want we gaan even in de kajuit van de Zeester een praatje maken en nemen we wat apenwater. Het is weer ruim na twaalven voor we onze bedden weer opzoeken Peter en ik zoeken onze luxe slaapplekken weer op. Om tien voor vijf staan we weer op en gooien de trossen los en gaan weer richting de UB 61 ondertussen ruimen wij onze slaapplek  op en wordt er een bakje koffie gezet. We merken al dat er een stuk meer wind staat! Zeeweer en de Brandaris geven golven van 60 cm aan. Dus goed te doen. Alleen hebben wij die golven van 60 cm niet gezien, die waren vast verborgen achter de golven van de meter plus en de koppen stonden er op! Tijdens het varen begon mijn maagje te protesteren en heb ik even de visjes gevoerd daar knapte ik wel van op. Nadat het anker uitgegooid is heb ik nog geen zin om te water te gaan en laat deze duik voor wat het is. Het zicht lijkt ook ietsjes minder te zijn en wat golfjes, ik begin toch te verwend te worden omdat ik deze duik oversla. Ik ben niet de enige die deze duik overslaat. Het komt er op neer dat alleen Leonard nog een duik gaat maken. Hij geeft na de duik ook aan dat het zicht wel ietsjes minder was. Hierna werd er besloten om binnendoor te gaan en via het wad terug naar Den Helder. Terwijl we al Vlieland voorbij waren hoorde we dat de Zeester ook uitging varen. We hebben ze nog even kort via de marifoon contact gehad en gemeld dat de zee een beetje knobbelig was, ach daar trekken deze mannen zich toch niks van aan. Omdat we toch wel trek hadden en we niet bij ons ontbijt kunnen hebben we eerst maar een soepje gemaakt, is weer eens wat anders als ontbijt. We hadden het tij tegen en dit koste een paar knopen en rond twaalf uur hebben we de boot voor anker gelegd en het dek vrij gemaakt zodat we bij ons brood en beleg kunnen en hebben we rustig gegeten en genoten van het zicht over het wad met alle zeilschepen. Leonard mopperde dat hij wel weer eieren gingbakken en dat ik als verwend nest op het mooiste plekje ging zitten! Na de lunch mogen Hugo en ik de afwas doen. Daarna werd het anker gelicht en voeren we verder en  kwamen we langs een bank met wat zeehonden

ook hier heb ik wat foto's gemaakt en om zes uur varen we de Haven van Den Helder in en kunnen we de Red rover weer verlossen van alle spullen.

Zeven uur was de Red Rover weer spik en span en kunnen we weer naar huis rijden. Dit is een lange rit en heb Metallica op tien staan om een beetje wakker te blijven. Thuis aangekomen de auto lossen en een hapje eten, alleen omdat Annerie weg was naar een workshop en na het eten alles inclusief mezelf gereinigd. Daarna knikkebollend wachten tot Annerie weer thuis komt en na een drankje het bed opgezocht! Het was weer een top weekend geweest met prachtig zicht en van alles te hebben beleeft. Ik ben alweer klaar om weer uit te varen! Het bloed kruipt toch waar het niet gaan kan, het virus blijft me plagen.

Groetjes Richard van de Northseadivers.

 

21-5-2017

Zondagmorgen was niet om uit te slapen, 05.45 uur ging het wekkertje. Koffie zetten en even een bakkie, hierna Joost geroepen die was de avond tevoren naar Zaandam gekomen. Anders was het wel heel vroeg voor hem om vanuit Zierikzee naar Den Helder te rijden. We zouden om 08.15 uur vertrekken, iedereen was op tijd. Hugo, Leonard, Jolanda en Joost.

Na het melden bij de Verkeerscentrale naar het Molengat. In het Marsdiep stond er al een best golfje, met de stroming en wind tegen elkaar in. Bij het Molengat werd het even rustiger, bij de westcardinaal afgemeld en toen richting de route. Maar hoe meer wij buiten kwamen werd het knobbeliger. Het gas moest wat getemperd worden want er kwamen bakken water over. Na een uurtje varen kwamen we bij het wrak.

Diepte 25 meter, het zag er goed uit aan de oppervlakte. Een voor een gingen ze te water en ik dacht laat de koffie maar zitten want er blijft niets staan met deze golven. ZW 4 met de stroming er tegen in. Golven van zeker 1,5 meter en af en toe een grotere met witte koppen erop. Na een dik halfuur kwam de eerste weer terug.

Daarna kwam zoetjes aan de rest weer boven. Nadat het anker binnen was en de flessen vastgezet waren gingen we weer terug naar Den Helder, want Hugo kon alleen in de morgen en Ernst en Richard alleen in de middag.

Ik had afgesproken om 13.30 uur in de haven. Om 13.15 uur meerde we weer af in de haven. Hugo ging naar huis en Richard en Ernst stapten aan boord. Hierna met 6 personen weer aan boord naar de sluis. Na de sluis weer aangemeld bij de VC en via het Westgat naar buiten, de wind was een stuk rustiger geworden en de golven waren tot meer dan de helft ingezakt. Het zonnetje kwam lekker door zodat  er wat kledingstukken uit konden. Na het Westgat richting het wrak, dit werd een oude houten.

Hier moeten we nog wat onderzoek doen. Mooie diepte ook om te duiken.

Nadat iedereen onder was ben ik maar eens van het zonnetje gaan genieten, heerlijk voor op de boot met de voetjes over de rand. Hier bleven ze allemaal veel langer weg, en Leonard bleef wel 1,5 uur weg. Was een prachtige dag op zee met in de morgen best wel veel wind maar de middag maakte het helemaal goed.

Coen van de Mac.O