Logboek

Noordzee virus  Het grote onbekende

 

Gelukkig na zolang gewacht te hebben dat de Noordzee eindelijk openging. Was het nu zelfs twee weekenden achter elkaar dat we de Noordzee op konden. Voor het zover was had de grote reisleider Bjorn geregeld dat we donderdag avond met een gids achter de Meerval in het Haarlemsemeersebos konden gaan. Daar verzamelden we ons rond acht uur 's avonds . Onze gids vertelde wat het plan was en we gingen met zeven DTH-ers te water. Wat was dat water koud het was zo koud dat we na de duik niet eens meer konden zien dat we mannen waren. Het duurde ondanks de gids toch wel een poos voor we de Meerval vonden, maar het was gelukt met en een foto bovendien.

Na deze duik gingen we naar het clubhuis van de Lamlash ook een wrakduikteam. Hier gingen we de schatten bekijken die ze hadden geborgen en een drankje halen. Hier hadden we ook afgesproken met Coen en Peter.

Hier hebben we gezellig nog wat verhalen opgehaald en plannen voor het weekend gemaakt. Het plan was om kwart over negen te laden en half tien uit te varen.

Zaterdag was het weer zover, we gingen weer het zoute zilt op. Voor we vertrokken kreeg ik van Hugo nog te horen dat ik een overloper was, tja schaam me er ook wel een beetje voor, maar als er ruimte op een schip is vaar ik graag mee. Tja het is de schuld van het Noordzee virus! Het plan was om op de SS Ninian Paton dit was het allereerste wrak wat ik heb bedoken op de Noordzee.

Dit was ook met de Northseadivers en ook vanaf het schip de Mac-O. Toen we daar voor anker gingen leek er al geen stroming meer te staan terwijl de kentering nog wel meer dan een half uur later was. Dus we gingen snel te pak en we pakten deze extra tijd dankbaar mee! Vergeleken de eerste keer kon ik inmiddels veel meer onderdelen herkennen. Het zicht was redelijk goed met af en toe een mistbank.

Dit kwam door de echte onderzoekers. Ernst vond in dit schip nog een geheimzinnig kistje waar ik zelf 2 keer overheen was gezwommen zonder hem te zien, ik moet dus nog veel leren. Hier zat een soort afsluiter/kraantje in.

Na een dik uur te hebben gedoken ging de één na de andere weer terug aan boord.

Wat was dit een fantastische mooie duik zonder stroming! Nadat we allemaal uit het water waren zagen we de Red Rover van Hugo ook weer aankomen, na een korte ontmoeting en verslag van de duiken was het tijd om te verkassen. Hugo wilde de tweede duik op de Victory gaan doen. Wij waren er nog niet over uit. Dus gingen we met z'n allen naar de Victory waar Hugo alvast voor anker ging, wij gingen er achter liggen. 

Hier was het even lekker genieten, Hugo had namelijk lekkere warme gehaktballen meegenomen.

Ondertussen waren Coen, Ernst en Peter aan het overleggen waar wij de tweede duik zouden gaan doen. Het was lang wikken en wegen op een gegeven moment ging Coen er bij weg en zei, ik hoor het straks wel waar jullie willen gaan duiken.

Gelukkig hebben we toch een paar uur de tijd voor de volgende duik. Gelukkig wisten de twee mannen een mooi wrak uit te zoeken alhoewel?? Het wrak wat ze wilden bezoeken was een onbekend wrak wat alleen nog als nummer op de kaart stond. Na een paar uren lekker te hebben rond gedobberd was het zover, we gingen naar het grote onbekende! Toen we er bijna waren gingen de sonar's en dieptemeters allemaal aan. Het werd heel stil aan boord en alle ogen waren gericht op de sonar's en dieptemeters en na een paar keer heen en weer gevaren te hebben kwam er een uitslag op de sonar, en de spanning steeg. De uitslag die we op het scherm kregen leek wel heel erg op een onderzeeër dus begonnen we te fantaseren welke onderzeeër dit kon wezen. Nadat we er nog een paar keer overheen waren gegaan waren we er bijna van overtuigt dat dit wel heel erg op een onderzeeër leek, maar we konden er pas zeker van zijn als we er op gedoken hadden. Dus was het tijd om het anker op het wrak te laten zakken. Hier gebeurde weer iets vreemds toen Coen riep, ja, gooiden wij zoals gewoonlijk het anker overboord, maar zolang ik al met Coen mee vaar is het altijd raak geweest. Nu begon het anker te krabben het lag dus niet op het wrak? Dus werd het anker opnieuw opgehaald en begon het verhaal van voor af aan, en opnieuw begon het anker te krabben en kon opnieuw aan boord gehaald worden. Zou er op deze plek dan geen wrak liggen maar wat anders?

Na kort overleg werd besloten om op de kentering te wachten en dan het anker opnieuw uit te gooien maar dan direct een duiker mee te sturen zodat die hem dan vast kon leggen. Dus toen de kentering begon werd het anker opnieuw uitgegooid en Bjorn er achteraan! Nu was het de taak van Coen, Ernst en Peter om te zorgen dat het touw vrij bleef en dat Bjorn het aan het wrak vast kon maken. Tja het wachten en sturen begon de spanning toch wel op te lopen en na zes minuten kwam de decoballon omhoog ten teken dat het anker vast lag. Nu was het tijd om de boot vast te leggen en de duikers konden het wrak inspecteren. Toen we te water gingen was het nog verschrikkelijk tijgeren langs het touw omdat er nog een flinke stroming stond.

Er stond zelfs zoveel stroming dat de reserve fles nog boven aan het ankertouw zat en meegenomen moest worden. Het wrak lag op 26 meter diepte en lag een meter uit het zand en we konden ongeveer een meter of 10 onderzoeken. Voor hij weer in het zand verdween. Het was een maagdelijk wrak met dichte mangaten en een scherpe punt. Ook was de bovenkant helemaal vlak en op de zijkanten zaten ovale gaten wat op ballast gaten leken. Nu hadden we ook het nadeel van de eerste duik we zaten allemaal al vrij snel tegen onze decotijd aan. Na deze duik waren we nog niet overtuigd van wat het was dus we houden het op een stuk ijzer, hopelijk gaan we er nog een keertje naar toe wanneer het wrak verder uit het zand steekt.

Dit was weer een fantastische dag wrakduiken, hopelijk kunnen we volgend weekend weer!

Groetjes Richard